Lata temu, kiedy tworzyłem skala oceny przemocy Odwiedziłem szereg więzień o zaostrzonym rygorze, aby przesłuchać mężczyzn uznanych za winnych morderstwa i innych brutalnych przestępstw. Kiedy siadałem z każdym więźniem, pierwsze pytanie, które zawsze zadawałem, brzmiało: „Jak stałaś się osobą agresywną?”. Bez wątpienia każda osoba, z którą rozmawiałem, szybko odpowiedziała przerażającą opowieścią o traumie z dzieciństwa.

Jako naukowiec znam niebezpieczeństwa związane z używaniem słów takich jak „wszystko”, „wszyscy” lub „zawsze”. Oczywiście nie każdy przypadek przemocy pochodzi z tego samego źródła. Jeśli jednak przyjrzysz się życiu jakiejś brutalnej jednostki, prawdopodobnie zobaczysz przeszłość zaciemnioną przez ekstremalne chwile przerażenia i cierpienia. Weźmy na przykład ostatnią sprawę, która trafiła na nagłówki gazet. Dwa odcinki serialu dokumentalnego HBO, o którym dużo mówiono Jinx i dowiadujemy się, że główny bohater, spadkobierca bogatej i wpływowej rodziny oraz podejrzany o zabójcę co najmniej trzech, był świadkiem samobójstwa swojej matki w wieku 7 lat. pomachać mamie na dobranoc, zanim zginęła przez samobójstwo, i jak niedługo później próbował uratować ją przed pochowaniem na jej pogrzebie.

Nie każda trauma tworzy zabójcę, ale większość zabójców powstaje z traumy. Rozważ tysiące historii, które nie trafiają na ekrany naszych telewizorów. Pomyśl o dzieciach, które zmagają się z biedą, nadużyciami lub uprzedzeniami i dołączają do gangów, aby uciec. JakOjciec Greg Boyle, założyciel Homeboy Industries, który ściśle współpracuje z członkami gangu z Los Angeles, powiedział: „Żaden dzieciak nigdy nie szuka niczego, kiedy dołącza do gangu. Dzieci zawsze przed czymś uciekają. Pojawia się więc pytanie: „od czego oni uciekają?”.

Od biedy po bogactwo, od seryjnych morderców po członków gangu, za niemal każdą brutalną osobą kryje się historia rozpaczy.dr A.S. James Garbarinopsycholog, który pracuje z brutalnymi więźniami, w tym z wieloma skazanymi na śmierć, określił takie osoby jako „nieleczone dzieci z traumą, zamieszkujące ciała często bardzo przerażających mężczyzn”. „Jedną rzeczą, która sprawia, że ​​są tak przerażające, jest nieświadomość tego zranionego dziecka, gniew tego dziecka i strach przed tym dzieckiem. A teraz, w dużym ciele, robią rzeczy w imieniu tego dziecka, nawet o tym nie wiedząc” – powiedział Garbarino.

Chociaż może być genetyczne predyspozycje do przemocy, geny zawsze wchodzą w interakcję ze środowiskiem. Studia z epigenetyki powiedz nam, że chociaż nasze doświadczenia nie zmieniają naszych genów, mają duży wpływ na sposób ekspresji naszych genów. Innymi słowy, możesz mieć profil genetyczny zabójcy bez ranienia muchy. To, co robi różnicę, to często trauma. „Typowy zabójca jest uszkodzony emocjonalnie i rozwinął problemy ze zdrowiem psychicznym, które mogą być zaostrzane przez bycie zastraszanym i odrzucanym przez rówieśników lub maltretowany i zaniedbywany w domu”, powiedział Garbarino, „może cierpieć z powodu głębokiego smutku, depresji, rozpaczy, samo- wyniosłości i narcyzmu”.

Wszyscy rodzimy się z architektura neuronowa i zdolność do rozwijania empatii i współczucia, ale aby tak się stało, musimy mieć serię pozytywne doświadczenia i uniknąć serii negatywnych doświadczeń. Musimy mieć interakcje prospołeczne, które pomagają nam się przystosować i uspołecznić. Musimy również unikać poważnych, emocjonalnie szkodliwych wydarzeń.

Traumatyczne wydarzenia przybierają różne formy. Doświadczenia z udziałem nadużycia i zaniedbania mogą prowadzić do przemocy . Jeden nauka w szczególności odkryli, że zaniedbania ze strony matki i znęcanie się rodziców mogą być dużymi predyktorami późniejszej agresji. Jako społeczeństwo musimy znaleźć sposób na wychowanie dzieci, które mogą uniknąć następujących kluczowych czynników wywołujących potencjalnie agresywne zachowania:

1. Agresja w rodzinie – Jak zasugerował ojciec Boyle, większość dzieci, które dołączają do gangów, ucieka przed czymś, w tym przed nadużyciami w ich domu. Wiele osób stosujących przemoc było świadkami przemocy domowej. Jeden Australijczyk nauka Szacuje się, że nawet 40 procent chronicznie agresywnych nastolatków doświadczyło skrajnego konfliktu rodzicielskiego. Badania potwierdza, że ​​znęcanie się nad dzieckiem i doświadczanie przemocy w rodzinie może być: istotne predyktory przemocy dorosłych .

2. Odrzucenie lub zaniedbanie we wczesnym okresie życia – Porzucenie dziecka może pozostawić głębokie blizny, z którymi trudno się pogodzić. Wczesne zaniedbanie może mieć poważne konsekwencje długoterminowe na funkcję mózgu. Ponadto odrzucenie przez głównego opiekuna może uniemożliwić dzieciom: tworzą bezpieczne przywiązanie konieczne, aby poczuli się bezpiecznie.

3. Problemy w stylu przywiązania – Jednym z najważniejszych czynników wychowania dzieci zdrowych emocjonalnie jest zaoferowanie im bezpiecznego stylu przywiązania. Bezpieczne przywiązanie pochodzi od dziecka doświadczającego tego, co interpersonalny ekspert neurobiologiidr Zwycięstwo Danielanazywa cztery S:

1. Muszą czuć S bezpieczne w swoim otoczeniu
2. Muszą czuć S een za to, kim naprawdę są.
3. Muszą czuć S uspokojony lub uspokojony w niebezpieczeństwie.
4. Muszą czuć S bezpieczny.

Kiedy dziecko nie doświadcza tych czterech „S”, może rozwinąć uszkodzone poczucie siebie i destrukcyjny model relacji dorosłych.

4. Uczucie wstydu – Kiedy dzieci są zaniedbywane, znęcane fizycznie lub słownie, zastraszane lub narażone na uprzedzenia i rasizm, często odczuwają głębokie poczucie wstydu, które niosą ze sobą w dorosłym życiu. Niektóre z najbardziej znaczących wydarzeń, które powodują traumę i prowadzą do gwałtownych tendencji zawierać przypadki wstydu .

Żaden rodzic nie jest w stanie całkowicie uchronić dziecka przed bolesnymi doświadczeniami. Najlepsi rodzice nie są idealni, a doskonałość nie jest celem. Jednak każde dziecko potrzebuje troskliwego, konsekwentnego dorosłego, który sprawuje kontrolę, która może zapewnić dziecku poczucie struktury i bezpieczeństwa. Bez względu na warunki, w jakich się urodzi dziecko, ma ono podstawowe prawo człowieka do dorastania w środowisku, w którym może czuć się bezpiecznie, widziane, ukojone i bezpieczne. Dopóki tego nie zrobimy, narażamy nasze społeczeństwo na przyszłe akty przemocy.

Jeśli poważnie podchodzimy do zapobiegania przemocy, musimy poważnie podchodzić do wczesnej interwencji. Musimy współpracować, aby zapobiegać krzywdzeniu dzieci i budować lepsze badania i usługi w zakresie zdrowia psychicznego dla młodszych ludzi. Jeśli martwisz się o dziecko, koniecznie poszukaj pomocy psychologicznej. Im wcześniejsza interwencja, tym bardziej obiecujący wynik. Posiadanie dorosłego, któremu zależy, czy to nauczyciela, doradcy, rodzica, członka rodziny czy przyjaciela, może zmienić życie dziecka. Nigdy nie powinniśmy uciekać ani unikać dziecka, które jest inne, zatwardziałe lub które nas przeraża. Zamiast tego musimy zadać sobie pytanie, co tak przestraszyło to dziecko, że to dziecko może przerazić świat. Tu zaczyna się nasza praca.