Co sprawia, że ​​działamy i reagujemy tak, jak robimy, jeśli chodzi o miłość?

To, w jaki sposób przystosowaliśmy się do naszych wczesnych relacji, jakie utworzyliśmy mechanizmy obronne, wpływa również na to, jak będziemy zachowywać się wobec romantycznych partnerów. Na przykład, czy uważasz, że lepiej nie polegać na innych i dbać o siebie? A może wierzysz w coś przeciwnego, że „musisz” sprawić, by twoja ukochana osoba zaopiekowała się tobą i dlatego jesteś zajęty przyciąganiem ich uwagi? Czy jesteś uwięziony w podwójnym więzach strachu przed zbliżeniem się do kogokolwiek, ale boisz się samotności?

Pod wieloma względami styl załącznika uformowaliśmy się na początku wpływa na to, jak zachowujemy się w związkach i jak oczekujemy, że inni będą się zachowywać. Jeśli zastanawiamy się, dlaczego w naszych związkach wciąż rozwija się pewna dynamika lub rozwijają się wzorce, ważne jest, aby zastanowić się nad modelami pracy, które wprowadzamy do stołu.

Wczesne style przywiązania, których doświadczyliśmy, kształtują te wewnętrzne modele pracy. Na przykład wiele osób dorasta z przywiązanie unikające do rodzica. Być może nie czuli, że ich potrzeby mogą być łatwo zaspokojone przez tego rodzica, a zatem przystosowane, aby stać się bardziej samowystarczalnymi i samowystarczalnymi. Jako dorośli noszą ten model ze sobą. Mogą nie myśleć, że ludzie będą przy nich, więc polegają na sobie i nie ufają ani nie zbliżają się zbytnio.

Z drugiej strony wiele osób dorasta z an ambiwalentny styl przywiązania w którym czuli, że muszą trzymać się rodzica lub opiekuna, aby zaspokoić swoje potrzeby. Ich rodzice mogli być dostępni i zestrojeni przez pewien czas, a potem nagle zaczęliby zaniedbywać lub odrzucać. Rodzice czasami odczuwają nawet głód emocjonalny, próbując zaspokoić własne potrzeby dziecka. W rezultacie ci ludzie mogą dorastać, czując się zdesperowani, niepewnie i przywiązani do romantycznego partnera.

Nasze modele pracy wpływają na sposób, w jaki postrzegamy świat. Często postrzegamy ludzi jako odbicie naszej przeszłości, zakładając, że będą myśleć i zachowywać się według określonych wzorców. Możemy również nieświadomie wybierać partnerów, którzy pasują do tych wzorców – których własne style przywiązania uzupełniają/zazębiają się z naszymi. Na przykład, jeśli dorastaliśmy czując się ignorowani, możemy znaleźć się w relacjach z ludźmi, którzy są niedostępni, powściągliwi, chłodni lub całkowicie odrzucający. Jeśli jako dzieci czuliśmy się intruzami, możemy wybrać ludzi kontrolujących, zazdrosnych lub wymagających.

Kiedy spotykają się dwie osoby, oboje mają swoje własne modele pracy, które wpływają na siebie nawzajem. Oboje partnerzy mogą angażować się w zachowania, które popychają lub prowokują się nawzajem w sposób, który zachęca się nawzajem do odgrywania drugiej połowy tej starej, znanej dynamiki. Gdy pary odgrywają swoją stronę modelu, ich relacje mogą coraz bardziej przypominać te z ich przeszłości. Wzmacnia to model pracy każdego partnera, potwierdzając to, w co już wierzą na temat miłości i związków.

Dobra wiadomość jest taka, że ​​nie jesteśmy skazani na powtarzanie wzorców z naszej przeszłości. Możemy zmienić nasz model, ale musimy go zidentyfikować, aby móc go zakwestionować. Ponieważ nasze oczekiwania i wyobrażenia na temat relacji wynikają z naszych wczesnych doświadczeń, konieczne jest zrozumienie tych doświadczeń, aby stworzyć zdrowsze relacje w teraźniejszości. Pozwolenie, by nasza przeszłość pochłonęła nas emocjonalnie, nie działa, ale też zakopywanie przeszłości i udawanie, że nas nie ma. To, co działa, to tworzenie spójnej narracji.

Badacze przywiązania mówią o znaczeniu tworzenia spójnej narracji jako techniki rozwijania wewnętrznego bezpieczeństwa, która pozwala nam tworzyć zdrowsze relacje między dorosłymi. Dzięki wywiadowi dotyczącemu przywiązania dla dorosłych, opracowanemu przez Mary Main i jej współpracowników, naukowcy odkryli, że oceniając, jak dobrze ludzie są w stanie zrozumieć i przekazać swoją historię życia, można przewidzieć, jakie przywiązania będą tworzyć ze swoimi dziećmi. Okazuje się, że bez względu na to, jak trudne było dzieciństwo danej osoby, jeśli są w stanie zrozumieć i odczuć w pełni to, czego doświadczyli jako dzieci, są w stanie lepiej nawiązać zdrowsze więzi z bliskimi im osobami w teraźniejszości.

W kursie online, który współprowadzę z dr Danielem Siegelem, ” Nadawanie sensu swojemu życiu ”, on i ja dyskutujemy o kolejnych etapach tworzenia spójnej narracji. Zachęcamy ludzi do zbadania historii przywiązania i zrozumienia dużych i małych wydarzeń z wczesnego życia, które kształtują to, kim są dzisiaj. To przedsięwzięcie przynosi korzyści nie tylko naszym romantycznym związkom, ale także każdej relacji, którą tworzymy w życiu. Jak dr foka powiedział: „Fantastyczna wiadomość jest taka, że ​​jeśli potrafisz zrozumieć swoje doświadczenia z dzieciństwa – zwłaszcza relacje z rodzicami – możesz przekształcić swoje modele przywiązania w kierunku bezpieczeństwa. Powodem, dla którego jest to ważne, jest to, że relacje — z przyjaciółmi, z romantycznymi partnerami, z obecnym lub potencjalnym przyszłym potomstwem — zostaną głęboko wzmocnione. A ty też poczujesz się lepiej ze sobą!

Dowiedz się więcej  o kursie online ” Nadawanie sensu swojemu życiu .