Kto to zabił?

Zaproponowano kilka czynników wyjaśniających stopniowy upadek psychoanalizy i terapii głębokiej, w tym wydłużenie czasu leczenia nieodłącznie związane z procesem, względy finansowe, ograniczenia czasowe zarządzanej opieki oraz zwiększoną medykalizację psychologii. Uważam jednak, że ten upadek jest ściśle związany z ukrytym ruchem kulturowym mającym na celu stłumienie poważnych badań nad dynamiką rodziny i relacjami międzyludzkimi, szczególnie nad fizycznym, seksualnym i emocjonalnym wykorzystywaniem dzieci. Najwyraźniej jest to niebezpieczny trend dla społeczeństwa. Jak możemy mieć nadzieję na poprawę jakości życia rodzinnego, jeśli nie przyjrzymy się uczciwie dynamice współczesnych interakcji rodzinnych? Musimy skutecznie wyjaśnić wysoki wskaźnik samobójstw wśród nastolatków, przemoc w naszych szkołach, powszechne używanie narkotyków i wiele innych objawów zaburzeń emocjonalnych u naszej młodzieży.

Pole i ruch kontrkulturowy

Kiedy byłem praktykującym psychoterapeutą (1957-1977), psychoanaliza i psychoterapia głębi kwitły i zajmowały poczesne miejsce na pierwszym planie rewolucji kulturalnej. W tym czasie większość psychologów klinicznych uważała za wirtualną konieczność doznania własnej psychoterapii głębokiej, aby lepiej zrozumieć osoby, które będą leczyć. Był duch optymizmu i idealizmu, który przenikał profesję zdrowia psychicznego i głęboką inwestycję w psychologiczne podejście do emocjonalnych dolegliwości.

Była to epoka, w której miliony młodych ludzi walczyły o swoje ideały, odważnie próbując znaleźć lepsze życie. Ruch młodzieżowy charakteryzował sentymenty kwestionujące brak sensu w życiu ludzi i kwestionujące materializm status quo sceny amerykańskiej. Ruch młodzieżowy sprzyjał samorozwojowi, wyrażaniu siebie i wolności seksualnej. Ujawniał słabości i hipokryzję tradycyjnej rodziny i przywiązywał dużą wagę do indywidualności i ludzkiej przyzwoitości. Jak zauważył Russell Jacoby: „Istniał oczywisty związek między buntem młodzieży a psychoanalizą”.

Ruch młodzieżowy i jego aspiracje zostały udaremnione przez fakt, że jego pozytywnemu pędowi towarzyszyło poczucie winy i strachu, które prowadziły do ​​coraz częstszego używania narkotyków i alkoholu. Ta błędna próba wyciszenia emocjonalnego bólu i niepokoju, które wynikały z buntu przeciwko normom społecznym, rzucenia wyzwania rodzinie nuklearnej i poszukiwania niezależności, osłabiła ich i ostatecznie doprowadziła do upadku ich ruchu. Ci młodzi mężczyźni i kobiety po prostu nie mogli poradzić sobie ze swoimi osobistymi demonami, odbiciami traumy z dzieciństwa.

W tym okresie eksperymentów i wstrząsów ludzie bardziej niż kiedykolwiek byli zainteresowani swoim osobistym rozwojem psychologicznym. Kampania „antypsychiatryczna” odzwierciedlona w pracach uznanych psychiatrów R.D. Lainga i Thomasa Szasza oraz wpływ myśli wschodniej odzwierciedlony przez Alana Wattsa wywołały proces zmian, który wpłynął na całą kulturę. W tym czasie wielu psychologów było zaangażowanych w grupy treningowe wrażliwości, maratony, warsztaty i grupy spotkań, procedury, które wyrwały się z ciasnych ram gabinetu psychoterapii i rozszerzyły się na arenę biznesową, edukację, a nawet stosunki międzynarodowe. Ludzie kwestionowali status quo w każdym aspekcie swojego życia psychicznego i chętnie przyglądali się bolesnym problemom.

W trakcie tych wydarzeń ujawniono wiele ważnych, ale niepokojących prawd. Ukryte aspekty zarówno seksualności, jak i życia rodzinnego zostały wyostrzone, a najbardziej cenione przez ludzi mechanizmy obronne groziły odkryciem. Nic nie było uważane za zbyt święte, by można je było zbadać.

Winny – społeczeństwo w ogóle

Chociaż prawda może w końcu przyczynić się do uzdrowienia, kiedy po raz pierwszy się objawi, na ogół wzbudza przerażenie. Trzeba coś zrobić z dyskomfortem. Ta sama historia powtarza się przez cały czas. W latach 70. spodziewany był społeczny kontratak, który wpłynął zarówno na ruch młodzieżowy, jak i na praktykę psychoterapii.

Najważniejszy jest fakt, że metodologie wolnych skojarzeń, analiza snów, terapie uwalniania uczuć, spotkania grupowe i tym podobne były cennymi zasobami, oknami do nieświadomego umysłu i iluminacją wcześniej niedostępnych zjawisk psychologicznych. Ponieważ metody te ujawniały głęboko zakorzenione tajemnice dynamiki rodziny, ze swej istoty zagrażały status quo w środowisku społecznym. Wynikająca z tego reakcja społeczeństwa była przewidywalna i ostatecznie „zagrożenie” zostało skutecznie ugaszone.

Ostoje społeczeństwa, początkowo oburzone tymi nowymi wydarzeniami, stopniowo ujednolicały i integrowały część ideologii. To częściowe spożycie było bardziej skuteczne w osłabianiu postępowego ruchu niż bezpośrednia konfrontacja. W tym czasie wszyscy mówili w kategoriach psychologicznych, szalał żargon samopomocy i samorealizacji, a ludzie mówili frazesy ruchu wolnościowego, aż stały się banalne. Potem, na początku subtelnie, a później z większym rozmachem, nastąpił podstępny, konserwatywny sprzeciw, który unieważnił wiele z tego, czego się nauczono. Późniejszy upadek psychoanalizy i terapii głębi w ciągu następnych 35 lat można w dużej mierze przypisać temu reakcyjnemu ruchowi, który dążył, między innymi, do zaprzeczenia prawdziwości wglądów osiągniętych zarówno przez pacjentów, jak i terapeutów w ramach metody leczenia.

Złowrogim siłom społecznym udało się niemal całkowicie stłumić ważną wiedzę na temat powszechnego występowania emocjonalnego, fizycznego i seksualnego wykorzystywania dzieci w „normalnych” rodzinach oraz wynikających z tego długoterminowych szkodliwych skutków. Obecnie kulturowe postawy obojętności i negacji nadal wywierają potężny wpływ na dziedzinę psychoterapii i w dużej mierze przekształciły ją z kreatywnego, współczującego przedsięwzięcia w słabą i przestraszoną społeczność specjalistów od zdrowia psychicznego nieodpowiedzialnie rozprowadzających leki lub inne szybkie poprawki wspierające status quo.
Podobnie jak inne próby, które zostały podjęte w historii, aby stłumić wiedzę i wgląd, te wysiłki były na równi z paleniem książek i innymi rażącymi formami cenzury. Kiedy ten rodzaj objawienia zostaje stłumiony, pomimo wszystkich naszych niesamowitych postępów technologicznych, zostajemy cofnięci do Ciemnych Wieków.