Rodzice uczą dzieci zauważać i reagować na głód, zimno i pełny pęcherz. Dopingujemy, gdy łączą się kropki, aby opanować umiejętność chodzenia, wchodzenia po schodach i jazdy na rowerze. Jednak osiągnięcie tych kamieni milowych wymaga dostrzegania i zwracania uwagi na informacje wewnątrz ciała i środowiska zewnętrznego, aby działać skutecznie. Te działania nie istnieją w próżni pozbawionej interakcji i informacji zwrotnych od tego, jak rzeczy czują się w ich ciałach. Zamiast tego są produktem złożonego procesu opartego na wielu aspektach istnienia.

Jednak, gdy „podstawy” są już gotowe, uwaga na te ukryte zmienne zanika wraz ze zmianą priorytetów. Życie dzieci staje się wtedy pieczołowicie nadzorowane przez ich oddanych i zaangażowanych rodziców z myślą o idealnej przyszłości, jaką mają na myśli. Edukacja, wygląd, zajęcia rekreacyjne i przyjaźnie są częścią planu. Mówimy dzieciom, żeby założyły płaszczyk, bo jest nam zimno, szły na imprezę, bo uważamy, że będzie fajnie, i pokryją to, co dziecko może uznać za nieprzyjemne. „Bo tak mówię” i „Wiem najlepiej” to klasyczne przedstawienia tej postawy. I chociaż często wiemy lepiej, dziecko nie jest pustą kartą.

Ta postawa zaprzecza, że ​​dzieci jako istoty odczuwające, odczuwające i fizyczne, które mają własne doświadczenia z chwil swojego życia. Niestety, poznanie ich staje się drugorzędne w stosunku do tego, czego inni żądają lub oczekują, zostając zauważonym, gdy stają się przeszkodą w wielkim planie rodzica. To tak, jakby nie było czasu, przestrzeni ani wartości, aby zająć się doświadczeniem bycia, jeśli przeszkadza to w działaniu. Niezamierzonym przesłaniem jest to, że istniejesz w służbie spełnienia zewnętrznych oczekiwań.

Oczywiście nie to jest celem rodziców. Niestety rodzice są poddawani tym samym praktykom, które naciskają na wyniki, wydajność, produktywność i pochwały od innych. Orientacja zewnętrzna prowadzi do wysokich wskaźników depresji, lęku, uzależnienia od rozrywki, substancji i konsumpcjonizmu, który obserwujemy dzisiaj. Robienie czegoś inaczej to przejście do nowego zestawu priorytetów, pytań i odpowiedzi rodziców, w których priorytetem jest samoświadomość. Kluczem do tego przejścia jest zwracanie uwagi na wewnętrzne drogowskazy podczas interakcji ze światem zewnętrznym. Samoświadomość stanowi podstawę autentyczności, więzi i samozarządzania.

Jak więc rodzic dokonuje tej zmiany? Patrzenie na zachowanie jest jak patrzenie na czubek góry lodowej; jest manifestacją tego, co znajduje się pod powierzchnią. Rodzice, którzy mają trudności z rozważeniem zmiennych kryjących się za zachowaniem, mają ograniczoną zdolność rozwijania samoświadomości dziecka. Ciekawość tego, co dzieje się u dziecka, zmienia wszystko. Interakcje z rówieśnikami, rodzeństwem, szkołą, ograniczenia związane z COVID, ograniczenia w korzystaniu z technologii i przegrywanie w grach to możliwości samopoznania przy wsparciu ciekawskich rodziców. Ta eksploracja wydobywa na światło dzienne istotne informacje.

Dyscyplina skoncentrowana na pomaganiu dziecku w odkryciu, co kieruje zachowaniem, polega na budowaniu samozarządzania w długiej grze. Kara, która używa przymusu lub strachu, aby zmusić do spełnienia natychmiastowych żądań, jest krótkowzroczna. Zamiast tego, celem powinno być zbudowanie samokierowania niezbędnego do skutecznego zarządzania długą grą życia. Tak, ograniczenia i konsekwencje są cennymi narzędziami nauczania. Ograniczenia są wymagane, gdy dziecko nie jest jeszcze gotowe do odpowiedzialnego posługiwania się wolnością. 10-latkowi nie dajemy kluczyków do samochodu, ponieważ nie mają umiejętności, a tym bardziej wysokości, aby zobaczyć nad kierownicą, aby jeździć. Podobnie konsekwencje są cenną częścią uczenia się metodą prób i błędów i są niezbędne do rozwijania krytycznego myślenia.

Rodzicielstwo zorientowane na budowanie samoświadomości dziecka sprzyja samozarządzaniu. Gdy pojawia się samozarządzanie dziecka, częściej zachowuje się ono odpowiednio w kontekście i staje się bardziej odpowiedzialne. Uczą się, komu ufać, jak dbać o swoje ciało i demonstrują zdolność do radzenia sobie z wyzwaniami związanymi z udanym startem. Ponadto rodzice, którzy wspierają tę podróż, komunikują swoim dzieciom, że są kochane, wystarczająco dobre i godne na każdym kroku. Z samoświadomością jako priorytetem, dzieci otrzymują dar na całe życie, że ciekawość jest odpowiedzią na podatność, budując solidny fundament, na którym mogą spoczywać zdrowie, relacje i przyszłe zajęcia.