Niedawno miałem przyjemność uczestniczyć w prelekcji pisarki Elizabeth Gilbert. Jest jednym z tych głośników, które naturalnie przepełniają magnetyczne dźwięki, płynnie rozlewając długi ciąg wnikliwych klejnotów, które chciałbyś chwycić i schować do późniejszej refleksji. Ale jedną rzeczą, którą podkreśliła, która najbardziej mnie wyróżniała, było jej przekonanie, że drogą do osiągnięcia każdego celu lub osiągnięcia jest podążanie za swoją ciekawością. W pewnym momencie zapytała publiczność: „Jak się czujesz, gdy słyszysz, jak ktoś mówi „odszukaj swoją pasję i realizuj ją wszystkim, co masz? Ilu z was to uważa? stresujący ?

W rozmowie z O byciu Gilbert wyjaśnił, mówiąc: „Myślę, że ciekawość jest naszym przyjacielem, który uczy nas, jak stać się sobą. Jest to bardzo łagodny przyjaciel, bardzo wyrozumiały przyjaciel i bardzo stały. Namiętność nie jest taka stała, nie tak delikatna, nie tak wyrozumiała, a czasem nie tak dostępna. Wyjaśniła, w jaki sposób realizuje własną kreatywność (co doprowadziło do powstania bestsellerowych książek, międzynarodowego uznania i bycia jedną z Czas 100 najbardziej wpływowych osób), niekoniecznie przeszukując niebo w poszukiwaniu piorunów, ale patrząc w ziemię i „podążając za małymi okruszkami ciekawości”. Przekonywała, że ​​początkowe zainteresowania, które prowadzą nas w jakieś znaczące miejsce, nie zawsze są duże i wielkie i łatwo je przegapić lub zignorować.

Może nie podpalić twojej głowy. To może nie zmienić twojego życia. Nie może zmienić świata. Może nawet nie pokrywać się z wcześniejszymi rzeczami, które zrobiłeś lub którymi byłeś zainteresowany. Może wydawać się bardzo przypadkowy i nie mieć sensu. I myślę, że powodem, dla którego ludzie nie podążają za swoją ciekawością, jest to, że czekają na większy znak. A twoje ciekawości czasami są tak łagodne i tak dziwne. A więc — prawie nic, prawda? To mały szlak z okruchów chleba, który możesz przeoczyć, patrząc w górę na szczyt góry, czekając, aż Mojżesz zejdzie i da ci znak od Boga.

Pomysł, że możemy łagodniej, życzliwiej podejść do własnej ciekawości, był jak powiew świeżego powietrza. Jeśli chodzi o moją własną kreatywność lub większe, bardziej przytłaczające pytania dotyczące tego, co powinienem robić ze swoim życiem, moją energią lub skupieniem, moje nastawienie zazwyczaj nie jest łagodne i ciekawe. Zwykle daję się złapać, słuchając „ krytyczny głos wewnętrzny ”, które szturchają i naciskają na mnie myślami typu: „Nie masz prawdziwego motywu ani kierunku. W czym jesteś dobry? To tyle pracy, aby zacząć. Masz coś do zaoferowania? A jeśli spróbujesz i zawiedziesz? Większość z nas zna ten tok myślenia. Czujemy się doskonale, odczuwając presję, by produkować, przyczyniać się i osiągać, ale jak często w danym dniu obowiązków poświęcamy czas, by po prostu podążać za naszą ciekawością? Czy pozwalamy naszym umysłom błądzić? Albo zastanawiasz się? Dokąd by nas to zaprowadziło, gdybyśmy to zrobili?

Ostatnio, kiedy prowadzę mojego 3-latka do przedszkola, wypełnia on nasze dojazdy niekończącymi się pytaniami o strumień świadomości, które wydają się wyrastać znikąd, ale prowadzą naszą rozmowę po pokręconej ścieżce tematów – wszystko od „kogo myślisz wygra walkę tygrysa z t-rexem? na pytanie „gdzie mieszka muzyka [pochodząca z głośnika samochodowego]?” na pytanie „co sprawia, że ​​nasze ciała rosną?” na pytanie „dlaczego niebo jest dziś takie niebieskie?” Gdy pyta, pytanie po pytaniu, wydaje się całkowicie spokojny i zaangażowany, ciesząc się każdą minutą własnej ciekawości. Szczególnie zapala się, gdy w rzadkich przypadkach jestem w stanie udzielić odpowiedzi, którą może owinąć głową. Prawdopodobnie wszyscy możemy wyciągnąć lekcję z nieskrępowanego, niepohamowanego zaangażowania dziecka w jego ciekawość. I wszyscy, od artystów po naukowców, powiedzą nam, że jest to wiele korzyści.

Na przykład niedawne neurologiczne Badania ujawnili, że ciekawość może poprawić zdolność naszego mózgu do uczenia się i zapamiętywania. W artykule Greater Good Berkeley Sześć zaskakujących korzyści płynących z ciekawości ” autor cytuje badania pokazujące, że ” ciekawość pomaga nam przetrwać” ponieważ „chęć odkrywania i poszukiwania nowości pomaga nam zachować czujność i zdobywać wiedzę o naszym stale zmieniającym się środowisku”. Nadal ujawniali, że ciekawskie osoby okazały się szczęśliwsze. Osiągają więcej. Ciekawość prowadzi do większej empatii i zrozumienia innych. Stwarza więcej możliwości rozwoju osobistego i tworzenia intymności. Nic dziwnego, że wzmacnia nasze relacje. Poprawia nawet opiekę zdrowotną, gdy lekarze wykazują większe zainteresowanie tym, co mają do powiedzenia ich pacjenci.

Być może jednym z największych darów ciekawości jest to, że zachęca nas do bardziej otwartego podejścia do otaczającego nas świata, co naturalnie prowadzi do większej wiedzy, zrozumienia, więzi, współczucia i większej liczby pomysłów. Jeśli szukamy inspiracji (lub po prostu energii) w naszym codziennym życiu – czy to osobiście, czy zawodowo – być może naszym bezpośrednim celem powinno być po prostu połączenie się z naszą ciekawością. Może to oznacza więcej spacerów po parku, więcej przejażdżek z maluchem, więcej rozmów z nieznajomymi, więcej zadawania pytań, więcej słuchania odpowiedzi, mniej lub bardziej googlowanie, mniej lub bardziej media społecznościowe. Cokolwiek oznacza dla Ciebie podążanie ścieżką bułki tartej, możesz się nią cieszyć. Dla mnie była radość, ulga i inspiracja z prawdziwego życia, które można było znaleźć w pozwoleniu na uhonorowanie mniejszych codziennych podróży, które pozwolę sobie realizować, i na znalezienie tego równie cennego i tak satysfakcjonującego, jak jakikolwiek cel może być.

I naprawdę nie ma lepszej osoby, która mogłaby uchwycić ten pomysł niż Elizabeth Gilbert:

Czasami podążanie za swoją ciekawością doprowadzi Cię do pasji. Czasami nie, a potem zgadnij co? To nadal jest w porządku. Żyłeś życiem podążając za swoją ciekawością. Stworzyłeś życie, które jest bardzo interesujące, odmienne od wszystkich innych. A twoje życie samo w sobie staje się wtedy dziełem sztuki, nie tyle uzależnionym od tego, co stworzyłeś, ale od pewnego ducha bytu, który moim zdaniem jest o wiele ciekawszy i bardziej zrównoważony.