Blondynka, drobna technika spojrzała na mnie, gdy weszła ponownie do pokoju niosąc moje filmy mammograficzne. Dlaczego tak na mnie patrzy? Myślałem. Moja podejrzliwość, mój „normalny” stan umysłu w każdym gabinecie lekarskim przerodził się w paranoję; mój wewnętrzny system alarmowy podniósł się z żółtego, pominął pomarańczowy i skierował się prosto w czerwony. Serce mi waliło i poczułam się dziwnie zawstydzona, kiedy do pokoju wszedł mój lekarz.

O mój Boże, pomyślałem, to jest to!. Wiem, że powie mi, że mam raka. Dr Hansen powiedziała, że ​​musi zrobić USG i wykonać biopsję, ponieważ zauważyła coś na moim mammogramie. Godzinę później dowiedziałam się, że testy wykazały niewielki, złośliwy guzek w lewej piersi. Zostałem zaplanowany na operację w następnym tygodniu.

Idąc w kierunku windy w centrum onkologicznym w szpitalu św. Jana w Santa Monica, byłam odrętwiała i trochę spanikowana. Ale byłem też bardziej czujny niż wtedy, gdy przyjechałem na coroczne badanie kontrolne. Zauważyłem, że irytuje mnie wczesnoamerykański wystrój, w tym plecione dywaniki na korytarzach i poczekalniach, wszędzie różowe wstążki. Od razu znienawidziłem dwie kobiety, które widziałem w 4^tenbutik podłogowy przymierzający szaliki i peruki na łyse głowy. Powiedziałem sobie, że nigdy nie będę częścią ich klubu „ocalonych”. Przede wszystkim chciałem zatrzymać się w pobliskim Bistro na martini na skałach, mój ulubiony napój i najlepszy środek przeciwbólowy, jaki mogłem wtedy wymyślić. Ale po prostu pojechałem do domu.

Rzuciłem się do pracy i odłożyłem telefonowanie do rodziny lub znajomych, uzasadniając, że jestem zbyt zajęty i wkrótce do nich zadzwonię. Ale nie zrobiłem. Prawda była taka, że ​​nie chciałem, aby ktokolwiek wiedział, że mam raka. Bałem się odpowiadać na wszystkie ich pytania dotyczące mojego „stanu”. Tam, gdzie dorastałem, ludzie nie mówili o raku, a jeśli mówili, nazywali go szeptem „duże C”. Na pewno miał na sobie piętno, jakby to było coś brudnego.

W ciągu następnych kilku dni zakłopotanie, które początkowo odczuwałam wobec doktora Hansena, przekształciło się w uczucie upokorzenia i wstydu: nie tylko czułam się ułomna i brudna, ale także wyobrażałam sobie siebie jako kalekę, bezpłciową, bezużyteczną i naprawdę bardzo starą. Moje myśli o sobie stawały się coraz bardziej złośliwe. Byłem w depresji. Na szczęście wiedziałem wystarczająco dużo, aby rozpoznać, że wkroczył mój krytyczny wewnętrzny głos i że wykorzystał negatywne wydarzenie w moim życiu, aby mnie zaatakować. Mimo, że atakowało mnie z powodu raka, podstawowe przesłanie było aż nazbyt znajome: moje ciało było wadliwe i wstydliwe. W ten sam sposób czułam swoje ciało jako bardzo wysokiej i chudej młodej dziewczyny.

Postanowiłem zakwestionować te negatywne poglądy na siebie, podejmując kroki przeciwko nim. Pomimo tego, że tak bardzo się wstydziłam, przestałam się ukrywać. Skontaktowałem się z rodziną i przyjaciółmi i powiedziałem im, że mam raka. Nie było to łatwe, ale gdy podjąłem tę akcję, od razu poczułem się lepiej. Mój głos osłabł, a depresja ustąpiła.

Kiedy opowiadałem ludziom, że mam raka, byłem zaskoczony i głęboko poruszony ich reakcjami. Na pewnym poziomie spodziewałem się, że będą mieć wobec mnie te same krytyczne uczucia, jakie ja miałem wobec siebie. Ale zamiast odpychać się i odsuwać lub odsuwać ode mnie, byli troskliwi i współczujący, kochający. Zachęcali mnie do rozmowy o tym, przez co przechodzę. Mówiłem o wszystkim: o moich krytycznych myślach o sobie, o moich lękach przed operacją i promieniowaniem, a nawet śmiercią. Płakałam, kiedy byłam sama, ale czułam się lepiej, gdy wyrażałam te uczucia z kimś, kogo to obchodziło.

Stało się wtedy coś, co mnie zaskoczyło. Dzięki wzruszającym interakcjom, które miałem z przyjaciółmi i rodziną, uświadomiłem sobie, co dla nich znaczyłem i ile oni znaczyli dla mnie. Te uczucia wzbudziły we mnie głęboki smutek z powodu relacji, które cenię i tego, jak bardzo cenię sobie własne życie. Był jeden przedłużający się atak głosowy, który był uporczywy i wydawał się mieć na mnie korzyść: Jesteś stary! Nie możesz kłócić się z liczbą! Ale zauważyłem, że kiedy poczułem ten smutek, ten atak głosu zniknął.

Smutek i głębia uczuć, które teraz odczuwałam, sprawiły, że chciałem żyć pełniej. W ciągu następnych kilku miesięcy zrezygnowałem z kompulsywnej pracy i poświęciłem więcej czasu moim przyjaciołom i rodzinie. Zdałem sobie sprawę, że moje wzorce „praco-alkoholika” odcięły mnie od zbytniego odczuwania mojego życia. Chronili mnie przed rzeczywistością mijającego czasu i tym, że w przyszłości poniosę nieuniknione straty. Byłem bardziej pobudzony i skoncentrowany na sobie, gdy zmieniłem te nawykowe wzorce.

Czuję, że doświadczenie z rakiem piersi nauczyło mnie dwóch ważnych lekcji. Po pierwsze, nauczyłem się, że kiedy dzieje się coś, co mnie przeraża i uświadamia mi, jak bardzo jestem bezbronny, zwracam się przeciwko sobie. W takich chwilach ważne jest dla mnie, aby dotrzeć do bliskich, aby przeciwdziałać pokusie odizolowania się i wejścia do wewnątrz z samoatakującymi myślami, które są wzbudzone. Po drugie, zdałem sobie sprawę, że kiedy zacząłem prowadzić bardziej satysfakcjonujące życie i być blisko związanym z innymi ludźmi, uświadomiłem sobie, że mam wiele do stracenia. Ta świadomość postawiła mnie twarzą w twarz z bolesnym faktem mojej śmiertelności, ale to nadało szczególnego charakteru każdej chwili mojego codziennego życia.