Nie da się przecenić sposobu, w jaki ta pandemia zmieniła nasze życie. Są szanse, że w tej chwili jesteś w samym środku tej zmiany. Może czytasz ten artykuł przy stole w jadalni, kiedy normalnie jesteś w swoim biurze. Może wkuwasz to po długim dniu nadzorowania swoich dzieci na Zoomie. Może czytasz to, ponieważ martwisz się, że musisz zmienić pracę, albo dlatego, że się przeprowadziłeś, albo dlatego, że nie byłeś w stanie spotkać się z niektórymi przyjaciółmi lub rodziną od ponad roku.

Oczekuje się, że ten rodzaj międzynarodowej sytuacji kryzysowej wywołałby nasze alarmy na wiele sposobów. A jednak, ponad rok w chaosie, oto jesteśmy. W jakiś sposób wytrwaliśmy, dostosowaliśmy się i przebrnęliśmy przez ten niezwykły wstrząs. Jednak teraz, gdy dostępnych jest coraz więcej szczepionek i zmieniają się ograniczenia, wielu z nas doświadcza nowego rodzaju strachu i niepewności co do tego, jak może wyglądać nasze życie lub jak możemy „wrócić” do jakiejś formy normalności.

Wielu z nas musi podejmować decyzje dotyczące powrotu do pracy, wysłania dzieci do szkoły, decydowania o tym, co nam wygodnie robić i z kim czujemy się komfortowo. Nawet jeśli możemy czuć nadzieję lub podekscytowani możliwością dotarcia do lepszego miejsca, możemy nadal odczuwać niepokój z powodu wszystkich tych zmian.

Wciąż przeżywamy wiele niepewności, a jak wykazała neuronauka, nasze mózgi są już odporne na zmiany. Większość naszego rozwoju spędzamy na pogłębianiu ścieżek neuronowych i ustalaniu, jak wszystko działa, więc nagła zmiana może wydawać się groźna. Nasze mózgi ukierunkowane na przetrwanie są zaprojektowane tak, aby postrzegać zmianę jako potencjalnie niebezpieczną. Więc wyobraź sobie stres, jaki wywiera na człowieka dostosowanie się do rzeczywistego zagrożenia, takiego jak globalna pandemia.

Chodzi mi o to, że to normalne, że czujemy się oporni na zmiany. W tym szalonym czasie stoimy w obliczu niewidzialnego zagrożenia, które:dosłowniezmusił nas albozostać w domu lub wkroczyć w morze niebezpieczeństw. Decyzje, które podejmujemy dla siebie i naszych rodzin, mogą być przytłaczające. Co więcej, wielu z nas nie ma luksusu dokonywania pewnych wyborów i musieli znosić pewne zagrożenia dla naszego zdrowia fizycznego i psychicznego.

Ponieważ wszystkie te nieuniknione zmiany są rzucane na naszą stronę, najlepszą rzeczą, jaką możemy dla siebie zrobić, jest współczucie dla siebie. Musimy uwolnić się od tego, że nie mamy wszystkich odpowiedzi i nie zawsze czujemy się w stanie „zachować spokój i iść dalej”. Za każdym razem, gdy uderzamy w zwrot lub zwrot, naszą pierwszą odpowiedzią na siebie powinna być afirmacja i akceptacja.

Trzy zasady współczucia wobec siebie jako nakreślona przez badaczkę Kristin Neff to: życzliwość nad samooceną, uważność nad identyfikacją z myśleniem i wspólne człowieczeństwo nad izolacją. Jednym ze sposobów, aby pomóc sobie w zmianie, jest praktykowanie tych trzech rzeczy, gdy życie rzuca nam podkręconą piłkę.

Dobroć własna

Podejmowanie jasnych działań w naszym życiu jest bardzo trudne, gdy nasze umysły nadmiernie analizują i krytykują każdy nasz ruch. Surowe osądy, które traktujemy i oceniamy, rzadko są pomocne, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych. Zamiast tego powinniśmy traktować siebie jak przyjaciela przechodzącego tę samą sytuację. Każdemu wyzwaniu, przed którym stoimy, należy stawić czoła życzliwości i wsparciu, które pozwolą nam mieć empatię dla siebie i tego, czego doświadczamy.

Uważność

Kiedy nastąpi zmiana, prawdopodobnie wywoła naszą reakcję na stres, wysyłając sygnał do naszego układu nerwowego, który może sprawić, że poczujemy się, jakbyśmy byli w trybie walki lub ucieczki. Kiedy tak się dzieje, możemy wziąć głęboki oddech i świadomie podejść do naszej reakcji. Możemy sobie przypomnieć, że wszystko, co czujemy, jest w porządku. I możemy pozwolić, by to uczucie przeszło obok nas jak chmura nad górą. Nie musimy czuć się zobowiązani, by dać się ponieść temu uczuciu lub wszystkim myślom typu „co by było, gdyby”, które nasz umysł może na nas rzucić. Zamiast tego możemy się cofnąć i rozpoznać je jako tylko myśli i uczucia, a nie jako prawdy absolutne. Możemy poświęcić trochę czasu na zastanowienie się i zareagowanie, ale powinniśmy również starać się dać sobie przyzwolenie na bycie w tej chwili i nie wyprzedzanie siebie.

Wspólna ludzkość

Jeśli kiedykolwiek istniał przykład wspólnego ludzkiego doświadczenia, to ta pandemia jest właśnie tym. Chociaż każda z naszych sytuacji jest osobista i wyjątkowa, wszyscy uczestniczymy w tym czasie niepewności. Wszyscy zmagamy się z tą ogromną ilością zmian. Nie powinniśmy czuć się wyróżnieni, gorsi lub różni od kogokolwiek innego. Nie jesteśmy sami. I tak ważne jest, aby być dla siebie nawzajem i wspierać się nawzajem, kiedy tego potrzebujemy. Zmiana jest łatwiejsza do nawigacji, wiedząc, że inni byli tam, gdzie my. Nawet w bezprecedensowych okolicznościach są ludzie, którzy znajdują narzędzia i rozwiązania, którymi można się dzielić jako społeczność. Bez względu na wszystko, nie możemy pozwolić sobie na cierpienie w milczeniu lub w samotności.

Prawda jest taka, że ​​choć ten rok był naznaczony niepewnością, każda sekunda dowolnego dnia może skierować nasze życie na inną ścieżkę. Nie możemy kontrolować wszystkich naszych zewnętrznych okoliczności, ale możemy mieć coś do powiedzenia w naszej odpowiedzi na to. I chociaż możemy mieć do czynienia z wszelkiego rodzaju emocjami, zawsze możemy spotkać się ze współczuciem dla siebie.