10 prostych sposobów na uratowanie się przed zepsuciem życia
- Przestań tak bardzo zwracać uwagę na to, jak się czujesz. To, jak się czujesz, jest tym, jak się czujesz. Wkrótce minie. To, o czym myślisz, jest tym, o czym myślisz. To też pójdzie. Powiedz sobie, że cokolwiek czujesz, czujesz; cokolwiek myślisz, myślisz. Ponieważ nie możesz powstrzymać się od myślenia lub zapobiec pojawianiu się emocji w swoim umyśle, nie ma sensu być dumnym ani wstydzić się. Nie spowodowałeś ich. Tylko twój działania są bezpośrednio pod Twoją kontrolą. Są jedyną właściwą przyczyną przyjemności lub wstydu.
- Pozbądź się zmartwień. Często to pogarsza sytuację. Im więcej myślisz o czymś złym, tym większe prawdopodobieństwo, że to się stanie. Kiedy jesteś gotowy do zauważenia pierwszych oznak kłopotów, z pewnością znajdziesz coś wystarczająco bliskiego, aby przekonać samego siebie, że nadszedł.
- Zrelaksuj się w komentarzu z życia wewnętrznego. Jeśli chcesz być szczęśliwy, przestań mówić sobie, że jesteś nieszczęśliwy. Ludzie zawsze mówią sobie, jak się czują, co myślą, co myślą o nich inni, co tak naprawdę oznacza to lub tamto wydarzenie. Większość to wyobraźnia. Reszta to równe części kłamstw i nieporozumień. Masz tylko bardzo ograniczone zrozumienie tego, co inni myślą o tobie. Zwykle nie są lepiej poinformowani na ten temat; i troszczą się o to znacznie mniej niż ty. Nie masz możliwości dowiedzenia się, co naprawdę oznacza to lub tamto wydarzenie. Cokolwiek sobie powiesz, będzie udawane.
- Nie zwracaj uwagi na swojego wewnętrznego krytyka. Ocenianie siebie nie ma sensu. Ocenianie innych jest nierozważne. Cokolwiek osiągniesz, ktoś inny zawsze zrobi to lepiej. Jakkolwiek jesteś zły, inni są gorsi. Skoro nie potrafisz powiedzieć, co jest najlepsze, a co najgorsze, jak możesz się między nimi ustawić? Ocenianie innych jest głupie, ponieważ nie możesz znać wszystkich faktów, nie możesz stworzyć wiarygodnej lub obiektywnej skali, nie masz możliwości dowiedzenia się, czy twoje kryteria odpowiadają czyimkolwiek innym i nie możesz mieć więcej niż ograniczony i skrajnie częściowy obraz drugiej osoby. Kogo obchodzi twoja opinia?
- Zrezygnuj z poczucia winy. Poczucie winy niczego nie zmienia. Może sprawić, że poczujesz, że przyjmujesz odpowiedzialność, ale nie może to stworzyć niczego nowego w twoim życiu. Jeśli czujesz się winny z powodu czegoś, co zrobiłeś, albo zrób coś, aby to naprawić, albo zaakceptuj, że schrzaniłeś i spróbuj nie robić tego ponownie. Następnie odpuść. Jeśli czujesz się winny z powodu tego, co zrobił ktoś inny, udaj się do psychiatry. To jest szalone.
- Przestań się martwić tym, co mówi o tobie reszta świata. Nieprzyjemni ludzie nie mogą cię zdenerwować. Mili ludzie nie mogą cię uszczęśliwić. Wydarzenia lub ludzie to po prostu wydarzenia lub ludzie. Nie mogą nic zrobić. Musisz to zrobić dla siebie. Jakiekolwiek emocje powstają w tobie w wyniku wydarzeń zewnętrznych, są bezsilne, dopóki ich nie podniesiesz i nie zdecydujesz się na nie działać. Poza tym większość ludzi jest zbyt zajęta myśleniem o sobie (i martwi się tym, co myślisz i mówisz o nich), by martwić się o ciebie.
- Przestań zliczać punkty. Liczby to tylko liczby. Nie mają mistycznych mocy. Ponieważ coś jest wyrażone jako liczba, stosunek lub jakikolwiek inny wzorzec liczbowy, nie oznacza, że to prawda. Wiele starannie obliczonych wskaźników biznesowych jest nieistotnych, bełkotliwych, bezsensownych lub po prostu błędnych. Jeśli tego nie rozumiesz lub mówi ci coś dziwacznego, zignoruj to. Nie ma nic naukowego w poleganiu na fałszywych danych. Ani niczego przydatnego w sporządzaniu wykresów swojego życia za pomocą liczb, które na początku były głupie.
- Nie martw się, że twoje życie i kariera nie układają się tak, jak zaplanowałeś. Im bliżej trzymasz się jakiegokolwiek planu, tym szybciej się pomylisz. Świat nieustannie się zmienia. Jakkolwiek dokładnie przeanalizowałeś sytuację, kiedy tworzyłeś plan, jeśli ma więcej niż kilka dni, już będzie inaczej. Po miesiącu będą zupełnie inne. Po roku praktycznie nic nie będzie takie samo jak na początku. Planowanie jest przydatne tylko jako dyscyplina zmuszająca ludzi do uważnego zastanowienia się nad tym, co wiedzą, a czego nie. Gdy zaczniesz, wyrzuć plan i patrz na rzeczywistość.
- Nie pozwól innym wykorzystywać Cię do unikania odpowiedzialności za własne decyzje. Ponoszenie odpowiedzialności za czyjeś sukcesy i szczęście poniża ich i dowodzi, że przegrałeś intrygę. To ich życie. Muszą tym żyć. Nie możesz tego zrobić za nich; nie możesz też powstrzymać ich przed zepsuciem, jeśli są zdeterminowani, aby to zrobić. Zadaniem superwizora jest pomoc i nadzór. Tylko maniacy kontroli i niektórzy inni z mniej poważną niepełnosprawnością umysłową tego nie rozumieją.
- Nie martw się o swoją osobowość. Tak naprawdę nie masz. Osobowość, podobnie jak ego, jest pojęciem wymyślonym przez twój umysł. Nie istnieje w prawdziwym świecie. Osobowość to słowo określające ogólne wrażenie, jakie dajesz swoimi słowami i czynami. Jeśli twoja osobowość nie jest dziś lubiana, nie martw się. Zawsze możesz to zmienić, o ile sobie na to pozwolisz. To, co utrwala czyjąś osobowość w jednym miejscu, to z ich strony zdecydowany wysiłek — zwykle poprzez ciągłe powtarzanie sobie, że jest taką lub inną osobą i działanie zgodnie z tym, co mówi. Jeśli nie podoba ci się taki, jaki jesteś, zmień się. Jesteś jedyną osobą, która stoi Ci na drodze.
Adrian Savage jest pisarzem, Anglikiem i emerytowanym biznesmenem, w tej kolejności. Mieszka w Tucson w Arizonie. Możesz przeczytać inne jego artykuły w Slow Leadership, witrynie dla wszystkich, którzy chcą zbudować cywilizowane miejsce do pracy i przywrócić smak, radość i satysfakcję z przywództwa i życia, The Creativity Class: miejsce, w którym można odkryć najlepsze pomysły na posiadanie najlepsze pomysły i Potencjał pracy , gdzie poznasz świetne pomysły na własny rozwój. Jego najnowsza książka, Slow Leadership: Civilizing The Organization jest już dostępne we wszystkich dobrych księgarniach.
