Z mojego doświadczenia wynika, że ​​ta rola nie działa w przypadku dzieci. Nauczyłam się, że chociaż jestem starsza, mam większe doświadczenie i więcej lat edukacji, nie daje mi to przywileju bycia z natury lepszą osobą. Dzieci, których uczę, są tak samo ważne jak ja. Ich myśli, uczucia, lęki i radości są tak samo wartościowe jak moje. Pod tym względem wszyscy jedziemy na tym samym wózku.

Kiedy się tego dowiedziałem i podszedłem do dzieci z podstawowego ludzkiego poziomu, stwierdziłem, że możemy sobie radzić we wzajemnym zrozumieniu. Odgrywanie ról zniknęło. Jestem teraz w tej szczęśliwej sytuacji, że mogę pomóc dzieciom, których uczę, radzić sobie w życiu, pomagać im funkcjonować w naszym społeczeństwie i mam nadzieję nauczyć się zachowywać w sposób, który pozwoli im szanować samych siebie.

Mam jedno dziecko, które od czterech lat fascynuje się dinozaurami. Szanuję jego wiedzę, która szczerze w tym momencie jest większa od mojej. Nie wiem wszystkiego, nie jestem ekspertem od wszystkiego i czasami uczę się z dziećmi, których uczę. To sprawia, że ​​jest to zabawna wymiana między nami, uznanie siebie nawzajem oraz naszych mocnych i słabych stron. Umiejętność nawiązywania relacji jako bliźniego – a nie roli – sprawia, że ​​nauczanie jest dla mnie przyjemnym i satysfakcjonującym przedsięwzięciem.