W świecie programów, zasad i dyscyplin istnieje kilka skrzyżowań. Ale kiedy się spotykają, tworzą zaćmienie; oślepiające zjawisko zderzenia światów. Taka interakcja jest rzadkie, fascynujące i wiecznie zmieniające życie nie tylko dla bezpośrednich graczy, ale także dla wszystkich, którzy są pod jego wpływem. Dla niektórych idee prawa i zdrowia to dwie planety oddzielone od siebie. Jednak prawo reguluje większość naszego systemu opieki zdrowotnej. Sądy Zdrowia Psychicznego to nowe instytucje, które stały się innowacją w przekierowywaniu więzień i łączeniu opieki zdrowotnej i wymiaru sprawiedliwości.

Sądy Zdrowia Psychicznego narodziły się z modelu Sądu ds. Narkotyków. Sądy narkotykowe powstały w 1989 roku z powodu ogromnej liczby spraw związanych z narkotykami, które zostały wniesione do sądu podczas epidemii cracku. Etos sądów narkotykowych polegał na oferowaniu sądowego leczenia odwykowego zamiast uwięzienia. Miało to zmniejszyć liczbę osadzonych i więziennych, a także ograniczyć używanie narkotyków przez oskarżonego. Sądy ds. Narkotyków, wykazując wielki sukces w zmniejszaniu recydywy, rozpoczęły rewolucję „sądów rozwiązywania problemów” polegającą na partnerstwu programów społecznych z agencjami wymiaru sprawiedliwości. Pierwszy Sąd Zdrowia Psychicznego został otwarty w hrabstwie Broward na Florydzie w 1997 roku, gdzie w miejscowym więzieniu z powodu samobójstwa umierała duża liczba osób cierpiących na choroby psychiczne. W ciągu dwóch lat od powstania sądu rozpoznali ponad 900 spraw.

Projekt konsensusu/projekt konsensusu w zakresie zdrowia psychicznego szacuje 240 sądów zdrowia psychicznego działających obecnie w Stanach Zjednoczonych. Sądy te zapewniają więcej możliwości przekierowania więzienia i świadczenia usług zdrowia psychicznego w społeczności. Każdy sąd ma własne standardy kwalifikacyjne, w tym diagnozy, a także pracę z wykroczeniami, pokojowymi i brutalnymi przestępstwami. Wiele sądów akceptuje zarówno sprawców wykroczeń, jak i przestępstw. Zdecydowana większość sądów zdrowia psychicznego wyklucza przestępstwa z użyciem przemocy.

Sądowi ds. Zdrowia Psychicznego w Brooklynie przewodniczy sędzia Matthew D’Emic. Sędzia D’Emic przewodniczy również Sądowi ds. Przemocy w Rodzinie i prowadzi wszystkie rozprawy dotyczące kompetencji w dzielnicy Brooklyn w stanie Nowy Jork. Rozprawy dotyczące kompetencji nie są częścią Sądu Zdrowia Psychicznego. Zgodnie z prawem oskarżony musi być sprawny psychicznie. Muszą racjonalnie rozumieć dwór i być w stanie pomóc we własnej obronie. „Fitness” nie jest definicją medyczną; to jest legalne. Rolą sędziego jest ważenie zeznań lekarskich w celu ustalenia, czy oskarżony jest w stanie stanąć przed sądem.

Z sędzią D’Emic jeden jest przyćmiony. Jego jowialna osobowość w połączeniu z jego szczerym współczuciem przejmuje pokój. Ludzi ciągnie do niego jak słońce; być może pełnienie funkcji sędziego sądu specjalnego to przeznaczenie. Podczas rozmowy z sędzią D’Emic jego skromna natura przebija się przez każde zdanie. Omawiając swoją karierę i przewodnicząc pierwszemu Sądowi Zdrowia Psychicznego w stanie Nowy Jork, skromnie mówi: „Miałem szczęście i dostałem szczęśliwe zadania”. Wszyscy, którzy znamy ciężką pracę i poświęcenie, jakich wymaga wykonanie tej pracy, wiemy, że szczęście może być częścią obrazu, ale serce i dążenie do sprawiedliwości jest tym, czego naprawdę potrzeba. Sędzia D’Emic rozpoczął edukację na Uniwersytecie Fordham, a następnie studiował w Brooklyn Law School. Po pracy w firmie na Manhattanie i rozpoczęciu prywatnej praktyki został powołany na sędziego w 1996 roku przez gubernatora Pataki. Po roku został skierowany do Sądu ds. Przemocy Domowej. W 2002 roku prokurator okręgowy, Center for Court Innovation i sędzia administracyjny wyznaczyli go na stanowisko przewodniczącego Brooklyn Mental Health Court. Judge D’Emic wykłada jako adiunkt w Brooklyn Law School w zakresie prawa klinicznego.

Sądy ds. zdrowia psychicznego są alternatywnym doświadczeniem sądowym dla osób z potrzebami zdrowia psychicznego. Uczestnicy muszą zostać przebadani i przyjęci do sądu zdrowia psychicznego. Sądy zdrowia psychicznego stosują model przed lub po orzeczeniu. Wstępne wydanie orzeczenia odnosi się do odroczenia ścigania do czasu zakończenia przez oskarżonego programu. Post-orzekanie oznacza, że ​​oskarżony przyznał się do winy w celu wzięcia udziału w sądzie. Brooklyn Mental Health Court stosuje model po orzeczeniu. Sędzia D’Emic opowiada, jak działa ten model. „W tym modelu nie ma ryzyka przeniesienia świadka lub przeniesienia sprawy do innego sądu. Jeśli oskarżony chce stanąć przed sądem, aby udowodnić swoją niewinność, może to zrobić. Ale aby wziąć udział w tym sądzie, muszą przyznać się do winy. Wszyscy uczestnicy z wykroczeniem lub pierwszym przestępstwem, które ukończą swój program, zostaną odrzuceni po zakończeniu studiów w sądzie. Potencjalni uczestnicy są informowani o zwolnieniu przed przyznaniem się do winy”. Brooklyn Mental Health Court działa etapami. Wszyscy uczestnicy, którzy spotkają się z każdym etapem lub kamieniem milowym, są uznawani w sądzie. Wszystkim uczestnikom, którzy pomyślnie ukończyli program sądowo-leczniczy, odbywa się ceremonia zakończenia przez sąd, po której następuje natychmiastowe odrzucenie ich sprawy.

Praktyka może wydawać się nietradycyjna i tak jest. Ale jest więcej praktyk, które zdarzają się na co dzień, w których obserwatorzy, a czasem urzędnicy sądowi, przyglądają się dwa razy. Standardowe postępowanie sądowe polega na tym, że funkcjonariusze sądowi podchodzą do składu orzekającego, aby wypowiedzieć się poza protokołem, ale takie podejście nigdy nie obejmuje pozwanego. Chyba że jesteś na Brooklynie. D’Emic dzieli się tą wyjątkową praktyką, stwierdzając: „To zdarzyło się przez przypadek. W pierwszym tygodniu [przewodnictwa] w sądzie jeden z oskarżonych stanął przede mną i nie chciał ze mną rozmawiać. Przyszło mi do głowy, że był nieśmiały. Nie wiem, dlaczego zajęło mi to kilka minut. Dlaczego miałby się różnić od wszystkich innych? To naturalne, że jesteś nieśmiały i nie chcesz rozmawiać o swoim życiu osobistym w pokoju pełnym nieznajomych. Więc poprosiłem go, żeby podszedł [do ławki] i porozmawiał, i tak zrobił. Następnie kolejny oskarżony poprosił, aby podszedł i porozmawiał ze mną. W ten sposób rozmawiamy teraz z prawie wszystkimi. Początkowo urzędnicy sądowi zerwali się, gdy podeszli do mnie oskarżeni. Ale teraz są w porządku z praktyką. Nigdy nie mieliśmy z tym problemu. Musisz wyrwać się z tradycyjnej roli. Kiedy spychasz ludzi na margines życia społecznego przez piętno choroby psychicznej, ma to katastrofalne konsekwencje dla jednostek i ich rodzin. Kiedy osoba z autorytetem, a chyba jako sędzia, czyli ja, rozmawia jeden na jednego w bliskim kontakcie z osobą chorą psychicznie, piętno znika. To buduje społeczność na sali sądowej.

Brooklyn, podobnie jak cały Nowy Jork, jest ogromny. A wraz z masą przychodzą masy. Od wiosny 2002 r. do sądu wpłynęło 1738 oskarżonych. Obecnie mają oni do czynienia z ponad 100 uczestnikami. Przy tak dużej liczbie obsłużonych osób w tej roli są wielkie nagrody i frustracje. D’Emic mówi: „Zawsze satysfakcjonujące jest widzieć przemianę osoby, która była odizolowana i zepchnięta na margines i leczona, doprowadzona do pełniejszego życia. Mam listy od poprzednich oskarżonych pokazujące wielką zmianę. Nasz dwór dostrzega różnicę w wyglądzie, procesach myślowych i życiu. To niezwykłe. Jeśli chodzi o frustracje, brak mieszkania jest trudny. Ludzie siedzą w więzieniu czekając na zakwaterowanie lub możliwości leczenia. W idealnym świecie byłoby wystarczająco dużo leczenia i nie byłoby potrzeby sądów zdrowia psychicznego.

Sąd rozpoczął od nieakceptowania brutalnych zbrodni, jak również żadnych wykroczeń. Jednak sędzia D’Emic wyjaśnia, że ​​ta rama ograniczała osoby doręczane przez sąd. „Chcemy pomóc jak największej liczbie osób. Wielu naszych uczestników ma brutalne przestępstwa związane z chorobą psychiczną. Jeśli wykonasz tę pracę, nie możesz się bać. Wdrożyliśmy strategie bezpieczeństwa publicznego. To była decyzja zespołowa. Brooklyn Mental Health Court to zespół interdyscyplinarnych lekarzy, którzy łączą się, aby zapewnić leczenie środowiskowe. Zespół składa się z sędziego D’Emic i jego prawników, dyrektora projektu, Lucille Jackson, LCSW, Ruth O’Sullivan, SW, dwóch koordynatorów programu i zakontraktowanego psychiatry. Sędzia D’Emic przypisuje zespołowi świadczenie usług eksperckich, które są kontynuowane sukces sądu. „Zespół kliniczny ma codzienny kontakt programowy, dzięki czemu natychmiast wiemy, czy uczestnik nie jest leczony. Początkowo nasz sąd będzie przyjmował uczestnika co tydzień przez pierwsze trzy miesiące od jego przyjęcia do naszego sądu. Jeśli program zgłasza problemy lub postępy, co tydzień zwracamy się do niego bezpośrednio z uczestnikiem w sądzie”.

Gdy uczestnicy sądu nie przestrzegają zasad Sądu Zdrowia Psychicznego, angażują się w plan leczenia i stawią w sądzie na polecenie, są narażeni na tymczasowe aresztowanie. Sędzia D’Emic omawia różnicę, jakiej doświadcza w aresztowaniu osób w Sądzie Zdrowia Psychicznego w stosunku do swojego innego sądu specjalistycznego, Sądu ds. Przemocy Domowej. „Sąd ma zapewnić sprawiedliwy proces pozwanego. W przypadku naszego Sądu ds. Przemocy w Rodzinie, sąd zapewnia, że ​​ofiara jest bezpieczna i że utrzymany jest porządek społeczny. W przypadku naruszenia nakazu ochronnego dotyczącego przemocy domowej lub możliwości poniesienia przez kogoś krzywdy, przeprowadzamy rozprawę, a prokuratura wnosi o tymczasowe aresztowanie. W Sądzie Zdrowia Psychicznego, areszt jest inny. Służy do zwrócenia uwagi oskarżonego. Używamy tego, aby rozumieli rzeczywistość uwięzienia. Zazwyczaj obrońcy zdrowia psychicznego przebywają w areszcie na tydzień lub krócej”. Używanie „dźwigni”, takiej jak krótkoterminowe wyroki więzienia, jest powszechne w sądach zdrowia psychicznego, gdy oskarżeni nie przestrzegają planów leczenia i nakazów sądowych.

Jednak rzeczywistość skazania osoby z chorobą psychiczną jest trudna. Sędzia D’Emic omawia tę rzeczywistość z prawdziwą uwagą i, jak zawsze, z prawdziwym zrozumieniem sprawiedliwości. „Jeżeli uważam, że zagrożenie dla bezpieczeństwa publicznego przeważa nad pracą oskarżonego, wydam im wyrok. Kiedy kogoś skazuję, wiem, że skazuję człowieka. Nie osądzam ich; Oceniam ich działania. Skazując kogoś, kto cierpi na chorobę psychiczną, żałuję, że nie udało jej się wyleczyć i nie iść do więzienia. W Sądzie ds. Przemocy w Rodzinie ofiara została wymierzona w przestępstwo z użyciem przemocy. Zdanie pochodzi z innego kierunku. Wydawanie wyroków na osoby, które znasz, na bardziej intymnych zasadach, nigdy nie jest satysfakcjonujące, ale jest częścią tej roli.

Wielką dyskusją w tej dziedzinie jest skuteczność sądów zdrowia psychicznego. Wykazano, że uczestnicy Sądu Zdrowia Psychicznego częściej angażują się w leczenie niż ich odpowiednicy, którzy nie są zaangażowani w sądy specjalistyczne. Sarteschi i in. (2011) przeprowadzili metaanalizę 18 badań wykazujących, że uczestnicy trybunału zdrowia psychicznego doświadczyli lepszych wyników w zakresie wymiaru sprawiedliwości niż ci, którzy nie są zaangażowani w model sądu specjalnego. Ponieważ wciąż trwają badania nad sądami specjalnymi, dopiero zaczynamy poznawać ogólny wpływ.

Patrząc w przyszłość, sędzia D’Emic mniej mówi o sobie, a więcej o swoich życzeniach dla oskarżonych. „Sąd rozrósł się przez lata pod względem wiedzy specjalistycznej, leczenia uczestników i złożoności spraw. Chciałbym, aby te sądy nie były już odrębnymi podmiotami. Każdy sąd byłby sądem zdrowia psychicznego. Wszystkie sądy miałyby dostęp do usług, psychiatrów, pracowników socjalnych i do rozszerzenia modelu partnerstwa”. Aby usłyszeć jego życzenia na przyszłość, zapomina się, że są to rzeczywiście duże przeszkody i opcje oferowane nielicznym, a nie masom. Ale to jest tajemnica zaćmienia. Coś, co wydawałoby się powszechne, jest rzeczywiście rzadkością. Coś, co wydawałoby się proste, jest w rzeczywistości działaniem niezliczonej liczby elementów naraz. To jest piękno wiedzy; dokonanie złożonego wyczynu i sprawienie, by wszystko wyglądało na proste.