Z Rozwijający się umysł: jak relacje i mózg oddziałują na siebie, aby kształtować to, kim jesteśmy, wydanie drugie . Autorstwa Daniela J. Siegela. Copyright 2012 by Mind Your Brain, Inc. Wydane przez The Guilford Press. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Gdy zbliżamy się do końca naszej podróży do rozwijającego się umysłu, chciałbym przedstawić kilka krótkich sugestii dotyczących sposobów zastosowania podejścia do integracji opisanego w tej książce. Kiedy osoba, para, rodzina, grupa, organizacja lub społeczność doświadcza chaosu i/lub sztywności, wiemy, że integracja jest osłabiona.1 Kluczem do przesunięcia systemu w kierunku dobrostanu jest określenie, które elementy nie są zróżnicowane i/lub lub połączone. Ten proces poszukiwania i integracji jest wspomagany kategoryzacją zestawu „domen integracji”, na których można skupić wysiłki na rzecz zapewnienia zdrowia systemowi. Poniższe dziewięć dziedzin to ważne obszary, w których energia i informacje przepływają w zintegrowany sposób, aby zapewnić dobre samopoczucie, jak opisano na różne sposoby w dziewięciu rozdziałach tej książki. Te domeny to również obszary, w których integracja może zostać zablokowana. Dają rozsądny sposób opisania terenu zróżnicowania i powiązania. Dziewięć domen to integracja świadomości, integracja dwustronna, integracja pionowa, integracja pamięci, integracja narracyjna, integracja stanu, integracja interpersonalna, integracja czasowa i integracja transpiracyjna. Razem stanowią one jeden ze sposobów na rozpoczęcie stosowania IPNB i jego ram integracyjnych w codziennym życiu w praktyczny i, mam nadzieję, użyteczny sposób.

W każdej z tych dziedzin możemy zadać następujące pytania ogólne. Jakie aspekty tej domeny można segregować funkcjonalnie, czasowo lub przestrzennie, aby możliwe było zróżnicowanie? Jak można różnicować podkomponenty tej domeny lub kultywować i udoskonalać ich różnice? Kiedy zostaną zróżnicowane, w jaki sposób zostają połączone? Czy powiązanie jest poważnie ograniczone, ograniczając integrację? Czy powiązaniu towarzyszy długotrwałe zanikanie zróżnicowania, tak aby podkomponenty traciły swoje autentyczne, unikalne specjalizacje? Łączenie naturalnie pociąga za sobą „synchronizację faz”, dzięki czemu rezonans jest osiągany w danej chwili, ale pamiętaj jeszcze raz, że osiągnięcie integracji jest bardziej jak zrobienie sałatki owocowej niż zrobienie smoothie: Poszczególne składniki nie giną w blenderze. Heterogeniczne funkcjonowanie nasyca integrację poczuciem harmonii, a nie identycznością jednorodnej mieszanki.

DZIEWIĘĆ DOMEN INTEGRACJI

Integracja Świadomości

Co można rozróżnić w świadomości? Jak zbadaliśmy w Rozdziale 1, subiektywne doświadczenie świadomości (jakość poznania) i przedmiot świadomości (to, co jest znane) są oddzielnymi elementami naszego świadomego doświadczenia. Co więcej, różne obiekty świadomości można odróżnić od siebie — pięć zmysłów, od wzroku po dotyk; szósty zmysł wnętrza ciała; „siódmy zmysł” czynności umysłowych; oraz nasz „ósmy zmysł” naszych powiązań z innymi i światem. Kiedy te aspekty świadomości nie są zróżnicowane, doświadczenie bycia świadomym może mieć rozmytą jakość, jak nieostre zdjęcie. Powstały obraz nie ma głębi, wyrazistości i stabilności. To, co widzimy, jest rozmyte w centrum naszej uwagi. Możemy również postrzegać obiekt uwagi jako całość naszej tożsamości, gdy nie odróżniamy świadomości od obiektu, którego jesteśmy świadomi. Intensywna emocja staje się tym, kim jesteśmy, a nie tym, co chwilowo odczuwamy w danym momencie.

Praktycznym podejściem do kultywowania integracji świadomości jest praktyka „Koła Świadomości” — forma skupiania uwagi w integracyjny, uważny sposób, jak omówiono to w rozdziale 7. W tej metaforze umysłu centrum reprezentuje świadomość, a Punkty na obręczy koła reprezentują to, czego możemy być świadomi — od widoków i dźwięków po zmysł ciała, myśli i uczucia, a nawet poczucie więzi z innymi. Są to elementy świadomości, które można od siebie odróżnić, a następnie połączyć. Szprycha metaforyczna może być systematycznie przesyłana z piasty do dowolnego punktu na obręczy. Ta integracyjna praktyka okazała się bardzo przydatna dla szerokiego grona osób, w tym dzieci ze szkół podstawowych. Został zaprojektowany jako praktyka integracji świadomości, ale spełnia również wszystkie kryteria bycia praktyką uważności: kultywuje ciekawość, obserwację, akceptację i kochającą postawę wobec siebie i innych.

Integracja Dwustronna

Jak widzieliśmy, lewa i prawa półkula różnią się od siebie. Dwie półkule mają „czynniki wewnętrzne” z życia w macicy, które różnicują obie strony. Jak omówiliśmy w rozdziale 6, przeszkody w różnicowaniu mogą wynikać z przyczyn wrodzonych (np. autyzm i trudności w uczeniu się niewerbalnym) lub z przyczyn empirycznych (np. nieoptymalne przywiązanie). Upośledzone zróżnicowanie oznacza, że ​​powiązanie nie jest możliwe, ponieważ trzeba połączyć elementy, które różnią się od siebie. Na przykład w autyzmie może nastąpić przedwczesne zamknięcie wczesnego okresu różnicowania; w rezultacie mózg jest w rzeczywistości większy, ale jego różne obszary nie są specjalnie wyspecjalizowane.2 W przywiązaniu unikowym istnieje hipoteza, że ​​lewa półkula jest nadmiernie zróżnicowana, a prawa – niedostatecznie zróżnicowana. Następnie tworzone byłyby interwencje mające na celu najpierw promowanie zróżnicowania, a następnie kultywowanie powiązań.

Połączenie lewej i prawej półkuli zachodzi naturalnie u większości ludzi, więc możemy powiedzieć, że mózg ogólnie działa jako zintegrowana całość. Ale dla niektórych tak się nie dzieje. Widzimy zaburzoną dwustronną integrację z niespójnymi narracjami, z dysfunkcjonalnymi interakcjami interpersonalnymi oraz z zablokowanym dostępem do wewnętrznej świadomości emocji i doznań cielesnych. Można stworzyć systematyczny program promujący wspólną pracę każdego z tych sposobów poznawania świata i bycia w świecie, z lewej i prawej strony.3 Kluczem w ogólnym podejściu do integracji jest pamiętanie, że powiązanie zróżnicowanych części jest naturalną siłą napędową systemu do samoorganizacji, ponieważ maksymalizuje złożoność. W przypadku integracji dwustronnej często oznacza to odkrycie podstawowego procesu, który uniemożliwia każdemu sposobowi poznania równowartości; może to być odpowiedź na wydarzenie, unikanie uczucia lub przekonania. Dzięki tej nowej świadomości można osiągnąć współpracę w całym ciele modzelowatym. Pamiętaj o tym: Otwartość na odczucia ciała i towarzyszące temu fale emocji to nieracjonalne, często niejednoznaczne doświadczenie, które może stworzyć poczucie bezbronności. Te prawostronne subiektywne odczucia mogą wydawać się dość kruche w obliczu bardziej racjonalnej, opartej na logice i zdefiniowanej językiem lewicy. Jednak podatność jest oznaką siły. Ochrona czasami nieśmiałej prawicy w obliczu czasami zbyt pewnej (i dogmatycznej) lewicy jest ważna dla promowania integracji dwustronnej. Innym razem i dla innych osób nadmiernie zalewana prawa półkula wymaga wyraźnego i racjonalnego ukojenia bardziej odległej somatycznie lewej półkuli. Żadna strona nie jest lepsza od drugiej. Kluczem do twórczego i satysfakcjonującego życia jest współpraca, a nie zacieranie. Integracja na półkulach pociąga za sobą poszanowanie różnic przy jednoczesnym pielęgnowaniu wspólnych połączeń między tymi dwoma ważnymi, ale różnymi sposobami poznawania.

Integracja pionowa

Jeśli świadomość powstaje w wyniku złożonych zespołów odpalania neuronowego w tymczasowych synchronizacjach faz, które obejmują szereg procesów neuronalnych, zwłaszcza w korze, wówczas integracja pionowa pociąga za sobą świadomość podkorowych bodźców. Dosłownie oznacza to skupienie świadomej uwagi na
dane z właściwego ciała, pnia mózgu i obszarów limbicznych. Ponieważ te obszary są anatomicznie „niższe” niż kora, nazywamy to „integracją pionową”. Zróżnicowanie wzdłuż tej osi jest zwykle dobrze ugruntowane, biorąc pod uwagę, że w macicy wzrost układu nerwowego płodu następuje od dołu do góry, a następnie od tyłu do przodu. Przypomnijmy, że układ nerwowy ma rozległe unerwienie w całym ciele — dociera do naszych mięśni i kości i jest rozprowadzane w naszych pustych narządach, dając nam trzewny wkład do serca, płuc i jelit. Cała ta „mądrość ciała” wznosi się przez nerw błędny i blaszkę I w rdzeniu kręgowym; dokonuje przerw w pniu mózgu i obszarach regulacyjnych limbicznych/podwzgórzowych; i wyłania się w środkowych obszarach kory przedczołowej przedniego zakrętu obręczy i wyspy, głównie po prawej stronie mózgu. Używam tutaj słowa „mózg” na oznaczenie mózgu w czaszce lub „mózg głowy”. Rozsądnie jest nazywać wejście jelitowe „mózgiem jelitowym”, a wejście serca „mózgiem serca”. „Mózg” to mózg ucieleśniony. Integracja pionowa czyni tę rzeczywistość częścią świadomego doświadczenia.

Proste ćwiczenie może zaoferować innym bezpośrednie doświadczenie integracji pionowej — lub jej brak. Powiedz zdecydowanie „nie” siedem razy, a następnie z łagodniejszym „tak” siedem razy. „Nie” często wywołuje reaktywne stany pnia mózgu, takie jak walka-ucieczka-zamrożenie. „Tak” aktywuje stan otwartości i zaangażowania społecznego, obejmujący limbiczną i przedczołową modulację stanu reaktywności na receptywność. Te cielesne odczucia bycia reaktywnym w przeciwieństwie do bycia podatnym są częścią interocepcji – dosłownie percepcji wnętrza, która umożliwia nam kultywowanie integracji pionowej. Często, gdy ktoś ma trudności z interocepcją, istnieją ważne przyczyny; łagodne wejście w ten teren jest pomocne. Okno tolerancji na bycie świadomym stanów ciała może być dość wąskie, jeśli wczesne doświadczenia przywiązania nie były wspierające lub jeśli ktoś jest z natury wrażliwy lub ma intensywne reakcje. Żyjemy w naszych ciałach, ale czasami traktujemy ciało bardziej jak środek transportu dla głowy niż jak sanktuarium spokoju i przyjemności, jasności i intuicji.

Integracja pamięci

W rozdziale 2 zbadaliśmy warstwy pamięci, które przechodzą od początkowego kodowania w ukrytych formach percepcji, odczuć cielesnych, emocji i reakcji behawioralnej do złożonych puzzli jawnego przechowywania faktów i autobiograficznej pamięci. W miarę dorastania dziecko rozwija ważną, ukształtowaną społecznie zdolność do posiadania poczucia siebie w czasie. Jest ona osadzona w niejawnych obwodach, a następnie jest integrowana przez hipokamp z jawną pamięcią. Czasami ten proces jest zablokowany, jak w przypadku traumy. Gdy zróżnicowana pamięć utajona pozostaje w czystej postaci, może być postrzegana jako zalew emocji i obrazów, automatyczne, a czasem sztywno dysfunkcyjne nawyki behawioralne oraz natrętne doznania cielesne. Pamięć ukryta
obejmuje również modele umysłowe oparte na wcześniejszych doświadczeniach, które filtrują nasze postrzeganie. Jednym z ważnych aspektów pamięci utajonej jest to, że można ją odzyskać i wpłynąć na nasze świadome doświadczenie bez naszej wiedzy, że coś z przeszłości ma wpływ na nasze życie.

Integracja pamięci to połączenie zróżnicowanej pamięci utajonej z jawnymi formami pamięci faktograficznej i autobiograficznej, za pomocą których możemy ćwiczyć intencję i wybór. To sprawia, że ​​nasze życie jest bardziej elastyczne. Integracja pamięci może stanowić różnicę między PTSD, z jego upośledzeniami, a rozwojem pourazowym. Zrozumienie integracji pamięci pomaga zapewnić przejrzystość i rozwiązanie przytłaczających wydarzeń z przeszłości.

Integracja narracyjna

My, ludzie, jesteśmy gatunkiem opowiadającym historie — takim, który „wie, że wiemy” (Homo sapiens sapiens). Przez co najmniej czterdzieści tysięcy lat (od czasów naszych wczesnych malowideł naskalnych) nadaliśmy sens naszemu światu, wydobywając wnętrze, dzieląc się z innymi tym, co widzimy na własne oczy. Rozwój narracji jest bogaty w przykłady tego, jak nasze relacje międzyludzkie kształtują nie tylko to, co i jak pamiętamy, ale także to, jak uczymy się układać słowa, aby opowiedzieć innym nasze doświadczenia w formie opowieści. Opowieść jest linearnym opowiadaniem sekwencji wydarzeń, a zatem naturalnie narracyjna integracja obejmuje językowy, logiczny, liniowy pęd lewej półkuli do wyjaśniania związków przyczynowo-skutkowych rzeczy w życiu. Ale pamięć autobiograficzna i zdolność rozumienia naszego życia psychicznego są głównie sprawami prawostronnymi, co sugeruje, że aby opowiedzieć spójną historię naszego życia, potrzebujemy współpracy między tymi dwoma zróżnicowanymi, zlateralizowanymi sposobami widzenia i bycia w świecie.

Integracja narracyjna to sposób, w jaki wykorzystujemy moc lewicy i przechowywanie prawa, aby nadać sens naszym przeżytym doświadczeniom. Powstanie spójnych narracji wynika zatem z integracji dwustronnej oraz integracji wewnątrzpółkulowej. Czasami może się wydawać, że spójna narracja „pojawiła się znikąd” – na przykład, gdy osoba dochodzi do rozwiązania jakiegoś niepokojącego wydarzenia. James Pennebaker i współpracownicy wykazali, że sam akt pisania w dzienniku (w porównaniu z tańcem lub rysowaniem jako wyrazem trudnego doświadczenia z przeszłości), nawet jeśli nigdy nie był pokazywany nikomu innemu, może mieć głęboki pozytywny wpływ na zdrowie fizyczne i psychiczne. -istnienie. Integracja narracyjna polega na nadaniu sensu naszemu życiu, a badania jasno pokazują, że sens ma sens.

Integracja państwowa

W trakcie naszej podróży, a zwłaszcza w rozdziale 5, widzieliśmy, że wyłaniający się umysł powstaje w wyniku interakcji procesów neuronalnych i relacyjnych. W naszych rodzinach lub z konkretnymi przyjaciółmi możemy stać się bardziej skłonni do działania w określony sposób. Powinniśmy mądrze dobierać partnerów życiowych i przyjaciół, ponieważ będą one miały głęboki wpływ nie tylko na to, co robimy i o czym rozmawiamy, ale na to, kim będziemy. Jesteśmy istotami relacyjnymi, a „ja” jest częściowo tworzone w ramach relacji. Ale nasz stan bycia w danej chwili — stan własny, który się pojawia — jest również kształtowany przez cienie synaptyczne, które odzwierciedlają sposób, w jaki dostosowaliśmy się do naszych przeszłych doświadczeń; przez to, jak te doświadczenia wpłynęły na nas bezpośrednio; a także przez wrodzone procesy rozwoju neuronów, takie jak geny, kontrola epigenetyczna i ekspozycja na toksyny. Innymi słowy, połączenia neuronowe są kształtowane zarówno przez doświadczenie, jak i konstytucję, aby stworzyć osobowość. „Osobowość” można opisać jako skłonność do podążania pewnymi ścieżkami rozwoju, które bezpośrednio kształtują samoregulację i nasze życie emocjonalne.

Jak można odróżnić jeden stan istnienia lub stan umysłu od innego? Jeśli potrzebuję samotności, czy pozwalam sobie na czas w samotności? A może dominuje mój stan towarzyski i czy czuję się winny, że odmawiam ofertom spotkań towarzyskich? Uznanie, a następnie poszanowanie odmiennych i często konfliktowych potrzeb odrębnych państw jest częścią „międzypaństwowej” integracji. Może to oznaczać kultywowanie spójnego funkcjonowania w danym państwie. Daję więc sobie pozwolenie na naukę żeglowania i kultywuję wolny od poczucia winy (lub minimalnie winny) stan przyjemności z czasem na wodzie, wiatrem na twarzy i rumplem w dłoni. Jest to część „wewnątrzpaństwowej” integracji. Prowadzenie bogatego i pełnego życia obejmuje przynajmniej te dwa aspekty różnicowania (międzypaństwowe i wewnątrzpaństwowe), a następnie łączenie wielu jaźni, które określają, kim jesteśmy. Mamy też „stan interpersonalny”, który obejmuje kolejną dziedzinę integracji.

Integracja interpersonalna

Przejście od „ja” do „my” pociąga za sobą zróżnicowanie osobistej, indywidualnej jaźni, a następnie połączenie tej jaźni z inną. Zrównoważony związek to zintegrowana całość. Często ludzie przychodzą po pomoc kliniczną z trudnościami w relacjach; odnajdują swoje związki z innymi przepełnione chaosem lub sztywnością. Walka, wybuchy emocjonalne i impulsywne, a czasem destrukcyjne zachowania mogą zdominować związek. Dla innych lub innym razem stagnacja przewidywalności i nudy wypełnia krajobraz relacyjny. W obu przypadkach integracja jest osłabiona. Kiedy poszukuje się przeszkód dla zróżnicowania i/lub powiązania, często znajdują się one u obu członków związku.

Synaptyczną stronę konfliktu relacyjnego można ujawnić za pomocą okna narracyjnego oferowanego przez AAI. Jeśli badamy to z parą, często widzimy, jak partnerzy gubią się w znajomych miejscach; innymi słowy, mają samospełniające się proroctwa, które pojawiają się, aby wzmocnić warunki, jakie te osoby miały jako dzieci. Integracja interpersonalna obejmuje honorowanie i delektowanie się różnicami podczas pielęgnowania współczujących relacji z innymi. Jednym z wyzwań związanych z dokonywaniem interpersonalnych zmian integracyjnych jest to, że ludzie mogą obawiać się, że zostaną pochłonięci przez potrzeby innych lub że ich własne potrzeby bliskości, gdy już zostaną uznane, pozostaną niezaspokojone. Wycofanie się w izolację może czasami wydawać się bardziej kontrolowane niż zalanie poczuciem potrzeby innej osoby dla pocieszenia i połączenia.

Jak już wspomnieliśmy, dla niektórych poczucie wstydu jest podziemne, poza radarem świadomości, a jednak dominuje w świecie relacyjnym. Ze wstydem ludzie mogą mieć zakopaną wiarę w siebie jako ułomne, niegodne połączenia, „uszkodzone towary”. Kiedy ludzie uczą się zarówno konceptualnie, jak i instynktownie, że wstyd ma swoje korzenie rozwojowe w upośledzonym przywiązaniu, otwiera się ścieżka do uleczenia tej wczesnej rany relacyjnej. Myślenie, że jako dziecko była wadą, mogło być sposobem na zachowanie zdrowego rozsądku, zamiast postrzegania rodziców jako tych, którzy mają kłopoty. Małe dziecko zostałoby sparaliżowane strachem przed śmiercią, gdyby wierzyło, że jej rodzice nie są w stanie się chronić. Takie refleksje są bramą do zrozumienia i uwolnienia wstydu. Dzięki takim wewnętrznym zmianom otwiera się możliwość integracji interpersonalnej; ludzie mogą czuć się pełni, ponieważ pozostają zróżnicowani, a jednocześnie głęboko i intymnie związani z innymi.

Integracja czasowa

Gdy podróżujemy przez życie, łącząc się z innymi, żyjemy również w domach naszych ciał, które podróżują z nami przez całe życie. Nie tylko posiadamy cielesne ja, ale także korę mózgową, która jest w stanie tworzyć mapy wszelkiego rodzaju rzeczy, w tym mapy czasu. Te psy siedzące obok mnie, gdy piszę, nie mają architektury korowej (jak nam się wydaje), aby zrobić mapę czasu. Kiedy słońce wschodzi, wiedzą, że wkrótce je nakarmię, i są podekscytowani. Każdy posiłek jest taki, jak za pierwszym razem, gdy jedli. Jednak my, ludzie, często porównujemy to, co dzieje się teraz, z tym, co wydarzyło się wcześniej. Możemy wiedzieć, że dzisiejszy dzień jest wyjątkowy, ale wiemy też, że nie możemy być pewni niczego, co może przynieść życie. Możemy tęsknić za pewnością, ale wiemy, że nie możemy przewidzieć ani kontrolować wyniku rzeczy. Wiemy również, dzięki naszym mapom czasowym kolumn korowych, że nic nie trwa wiecznie. Wszystko jest przemijające. Wszyscy musimy umrzeć. Moje psy są prawdopodobnie pobłogosławione tym, że nie muszą się tym wszystkim martwić.

Integracja czasowa to sposób, w jaki odróżniamy nasze tęsknoty za pewnością, trwałością i nieśmiertelnością od – i łączymy je z – rzeczywistością niepewności, przemijania i śmiertelności życia. Kiedy ludzie zaprzeczają jednej lub drugiej stronie tej doczesnej sytuacji, może dojść do sztywności lub chaosu. Kochana przyjaciółka niedawno z powodzeniem usunęła raka, a mimo to popadła w głęboką depresję. Powiedziała mi, że w wieku pięćdziesięciu lat nigdy nie sądziła, że ​​będzie musiała zachorować lub umrzeć. Właściwie nie jest taka niezwykła, ponieważ wielu ludzi zaprzecza śmierci i żyje tak, jakby nigdy ich to nie spotkało. Jej depresja, nawet w obliczu pełnego powrotu do zdrowia po operacji, jest przykładem sztywności wynikającej z upośledzonej integracji skroniowej. Te egzystencjalne kwestie są tematem naszego wspólnego człowieczeństwa i fundamentalną częścią głównych religii świata. Uczenie się przyjmowania naszej tęsknoty za pewnością i stałością w obliczu realiów życia jest esencją przyjęcia integracji doczesnej w sercu naszego ludzkiego życia.

Integracja Transpiracyjna

W mojej pracy jako psychoterapeuta w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat odkryłem, że stosowanie tego modelu integracji jest potężnym sposobem na rekonceptualizację rozwoju człowieka. Gdy ludzie, z którymi pracowałem podczas terapii, zagłębili się głęboko w osiem omówionych przed chwilą domen, doszli do wspólnej zmiany w swoim życiu. To sygnalizowało potrzebę konceptualizacji dziewiątej dziedziny integracji.

Integracja transpiracyjna oznacza „oddychanie” przez inne domeny integracji – rodzaj „integracji integracji”. Ta forma integracji wiąże się z poczuciem, że osoba łączy się z większą całością. „Większe” odnosi się tutaj do poczucia przynależności do czegoś większego niż tylko cielesnie zdefiniowane poczucie siebie (jak w integracji pionowej), a nawet do przyjaciół i rodziny, jak w integracji interpersonalnej. Integracja transpiracyjna ma poczucie, że łączenie się z innymi w celu oddania światu jest tak naturalne, jak dbanie o siebie. Na przykład ludzie mogą odczuwać głębokie pragnienie pomocy w sprzątaniu lokalnego środowiska, zmniejszaniu głodu w społeczności lub pracy na rzecz ograniczenia niewolnictwa dzieci lub handlu młodymi kobietami. Nawet jeśli wynik ich wysiłków może nie być znany przez dziesięciolecia, ludzie mogą nadal odczuwać chęć stania się częścią czegoś większego niż oni sami – czegoś, co sprawi, że nasz wspólny dom, nasza planeta Ziemia, stanie się lepszym miejscem na wiele lat.

INTEGRACJA I JAŹŃ

Słowo „ja” może wprowadzać w błąd. Dla niektórych „ja” to spersonalizowana tożsamość definiowana przez ciało. „Ja” karmię „sobie” obiadem, co oznacza, że ​​to ciało je. Ale kiedy doświadczamy integracji świadomości, na przykład podczas praktyki Koła Świadomości, zaczynamy odróżniać doświadczenie poznania (piasta koła) od tego, co jest znane (obręcz koła)5. Wielu zaczyna odczuwać nieskończoność. możliwość świadomości zawartej w zróżnicowanym wewnętrznym centrum. Ta świadomość często rodzi poczucie świadomości, że ciało, punkt na krawędzi, jest tylko jednym z wielu sposobów na zdefiniowanie, czym tak naprawdę jest „ja”. Definiowanie jaźni jako rzeczownika w liczbie pojedynczej ogranicza. Szerszy pogląd jest taki, że jaźń jest częścią znacznie większej, połączonej całości: jaźń może być postrzegana jako „czasownik w liczbie mnogiej”. Kiedy zastanawiamy się nad pojęciem umysłu jako wyłaniającego się procesu przepływu energii i informacji w naszych ciałach i w naszych związkach, dochodzimy do wniosku, że nasze osobiste doświadczenie jest „węzłem”, w którym przepływa przez nas energia i informacja, łączy nas z inne węzły przepływu i czyni nas częścią większej „sieci myśli” połączonych ze sobą jednostek teraz i w czasie. W tej połączonej całości kryje się wiele sposobów, w jakie możemy doświadczać siebie w świecie.

Nauka ujawnia nasze głęboko społeczne i nerwowo ucieleśnione umysły. Kiedy przyjmiemy tę perspektywę, możemy zobaczyć, jak zdrowie wyłania się z integracji naszych interpersonalnych i cielesnych jaźni. Badania nad szczęściem, zdrowiem i mądrością pokazują, że pozytywne cechy są związane z pomaganiem innym i dawaniem światu. Osiągamy głębokie poczucie sensu i spełnienia, kiedy jesteśmy oddani czemuś, co wykracza poza nasze osobiste, indywidualne obawy. Integracja tworzy zdrowie i poszerza nasze poczucie tego, kim jesteśmy w życiu, łącząc nas z innymi i szersze poczucie siebie. Okazywanie współczucia innym i sobie samym jest naturalnym wynikiem zdrowego rozwoju umysłu. Życzliwość i współczucie to integracja, która staje się widoczna. Jeśli podejmiemy wyzwanie, jakim jest integracja w wielu jej dziedzinach, być może będziemy w stanie dokonać znaczącej zmiany w życiu ludzi tutaj teraz i przyszłych pokoleń.

Z Rozwijający się umysł: jak relacje i mózg oddziałują na siebie, aby kształtować to, kim jesteśmy, wydanie drugie . Autorstwa Daniela J. Siegela. Copyright 2012 by Mind Your Brain, Inc. Wydane przez The Guilford Press. Wszelkie prawa zastrzeżone.