Niedawno przeczytałem pięciostronicowy artykuł w popularnym czasopiśmie, w którym cytowano komitet ekspertów ds. żywienia, medycyny behawioralnej, gotowania i zdrowia, który sugeruje, że jako Amerykanie powinniśmy wyrzucić wszystko, co wiemy o planowaniu posiłków, liczeniu kalorii i deprywacji ponieważ istnieje prosty sposób na mądre jedzenie. Oszałamiająca statystyka, że ​​dwie trzecie populacji Stanów Zjednoczonych ma nadwagę, jest tłem tego planu, ponieważ według tych badań wszystkie nasze problemy z jedzeniem są nie tylko naszą winą, ale częściowo winą żywieniową. Wszystko, od dodatków do żywności po tekstury żywności (chrupiące i kremowe), prowadzi nasze mózgi do wadliwego okablowania, które sprawia, że ​​kupujemy chipsy ziemniaczane przy kasie i zjedz coś, o czym wiemy, że jest dla nas złe. Wow.

Jako certyfikowany specjalista ds. zaburzeń odżywiania i psychoterapeuta uważam, że jest to recepta na zaburzenia odżywiania. Ile razy powiedziano Ci, że coś jest dla Ciebie złe i natychmiast, jeśli nie wcześniej, przestałeś to robić? Ile znasz osób palących, które nie wiedzą, że palenie jest szkodliwe dla organizmu? Ile osób cierpiących na bulimię wie, że objadanie się i przeczyszczanie są niezwykle niebezpieczne dla ich organizmu? Ilu znasz ludzi z nadwagą, którzy uważają, że bycie ciężkim jest trudne dla ich układu sercowo-naczyniowego? Wiedza o tym, co jest dobre, a co złe, dobre i złe, bolesne i pomocne, niekoniecznie prowadzi kogoś do zmiany zachowania w świecie, które jest podstawą jego emocjonalnego systemu regulacyjnego. Mówię moim klientom, że zachowania związane z zaburzeniami odżywiania mają niewiele wspólnego z inteligencją. W rzeczywistości jedne z najmądrzejszych ludzi, których znam, to ludzie, którzy przychodzą do mojego gabinetu na terapię zaburzeń odżywiania.

Artykuł sugeruje, że jeśli ludzie robią zakupy spożywcze od zewnątrz do środka, nakłaniają swoje dzieci do jedzenia warzyw, ponieważ dzieci ich nie lubią i nie chcą zatrzymywać się w restauracjach typu fast food, to będą mądrzy . Szybkie, łatwe, z dnia na dzień amerykańskie wyniki dotyczące tego, co uważam za długoterminowe, trudne i złożone elementy poczucia własnej osoby. Jakby w środku objadania się, osoba, która od wczesnego dzieciństwa była przyzwyczajona do przejadania się, może nagle pomyśleć i wyobrazić sobie wyimaginowany sukces, jaki odniesie, jeśli zrezygnuje z Cinnabon na lotnisku. Zło. Najprawdziwsza, najczęstsza odpowiedź brzmi: „Równie mogę. Przede wszystkim przeliczyłem już moje kalorie.

Kiedy ktoś używa jedzenia jako środka do emocjonalnej regulacji, co, jak sądzę, jest rdzeniem choroby głodowej, część mózgu, która „wie” pozostaje w kurzu gdzieś pomiędzy momentem przebudzenia się każdego ranka a wycofywaniem się, „Dzisiaj będę dobry” i wszedłem do Starbucksa i kupiłem rogalika z latte i maślanego. Emocje rządzą głodem stojącym za zaburzeniami odżywiania, a nie inteligencja.

Dlatego właśnie dlatego przezwyciężenia nadwagi, która jest uważana za zaburzenie polegające na napadowym objadaniu się, które wkrótce zostanie włączone do podręcznika diagnostycznego i statystycznego (DSM), nie można osiągnąć za pomocą diety lub samego programu ćwiczeń. Osoby z zaburzeniami odżywiania odnoszą większe sukcesy w stawaniu się osobą, którą sobie wyobrażają, angażując się w proces psychoterapeutyczny. Dzieje się tak, ponieważ polega to na umieszczaniu słów w wewnętrznym doświadczeniu, a nie działaniach, które wykorzystują ciało w celu uzyskania efektu leczniczego. Na przykład pacjentka, z którą pracuję od dwóch i pół roku, zgłosiła się na terapię z nadzieją schudnięcia przed wielkim wydarzeniem w jej życiu. Nie było jej łatwo zaakceptować mój pomysł, że dieta i plan żywieniowy ją wykończą. Nie było jej łatwo uczestniczyć w cotygodniowych sesjach i mówić o sobie po raz pierwszy w życiu, wyrażać swoje uczucia przymiotniki zamiast plików cookie. Zrzucając warstwy, zrzucając skórę, tydzień po tygodniu, często opowiadała o swoim dzieciństwie, małżeństwie, pracy, przyjaciołach, związkach, pomysłach, zainteresowaniach i o tym, jak lubi ciasteczka i lody. Straciła ponad 40 funtów. Wyraźnie stwierdza, że ​​zrobiła to bez diety, bez sztuczek, zrobiła to „sama” znajdując swoją drogę, swój plan i słowa.

Chciałbym przeczytać w tym eksperckim artykule coś, co dotyczyło emocjonalnych i psychologicznych aspektów nadwagi. Jest to tak duża część tej epidemii i jest prawie całkowicie nierozpoznana i niezauważona. Myślę, że głównie dlatego, że zajęcie się głębszymi, bardziej przekonującymi i skomplikowanymi emocjonalnymi szczegółami jedzenia nie przychodzi łatwo.