W 1967 roku, w celu zbadania związku między stresem a zdrowiem fizycznym, naukowcy Thomas Holmes i Richard Rahe przebadali dokumentację medyczną ponad 5000 pacjentów. W celu ustalenia, czy stresujące wydarzenia życiowe mogą powodować chorobę, opracowali skalę stresu lub „skalę przystosowania społecznego”, która przypisywała stresującym wydarzeniom życiowym wyniki liczbowe od 1 do 100 w oparciu o to, jak zmieniły się życie lub w jaki sposób spożycie stresora okazały się dla pacjent. Drugim najbardziej stresującym wydarzeniem życiowym był rozwód, po którym nastąpiła tylko śmierć współmałżonka (z wynikiem 73). 65) i samo małżeństwo z wynikiem 50. Chociaż każdy, kto kiedykolwiek miał rozwód, nie potrzebuje skali, aby powiedzieć im, jak stresujący jest rozwód, niektórzy mogą potrzebować przypomnienia, że ​​rozwód dotyczy nie tylko dwóch rozdzielonych osób, ale także bliskich, zwłaszcza jeśli para rozwodowa ma dzieci.

Według skali opracowanej jako odgałęzienie do skali przystosowania społecznego, która mierzy stresujące wydarzenia życiowe dla osób niedorosłych, rozwód rodziców otrzymał wynik 90. ​​W porównaniu do rozwodu na oryginalnej skali opracowanej przez Rahe i Holmes, rozwód jest znacznie bardziej stresujące dla dzieci małżeństwa niż dla samych małżonków. Może to logicznie wywnioskować każda osoba obserwacyjna, biorąc pod uwagę, że dzieci mają mniej strategii radzenia sobie, zdolności tworzenia sensów i zrozumienia ze względu na mniejsze doświadczenie życiowe; jednak rodzicom może być łatwo, w wirze papierkowej roboty i kłótni, przeoczyć ten fakt i oddać się własnym zmartwieniom i stresowi.

Aby rodzice mogli całkowicie wchłonąć emocjonalne koszty rozwodowe, które dotyczą dzieci, warto przyjrzeć się statystykom dotyczącym dzieci rozwiedzionych rodziców. Według kompleksowej analizy przeprowadzonej przez Paula Amato i Bruce'a Keitha w 1991 roku, 25% dzieci, których rodzice się rozwiedli, ma długoterminowe problemy społeczne, emocjonalne i psychologiczne, które obejmują dorosłość, w porównaniu do 10% dzieci wychowywanych przez rodziców, którzy się nie rozwiedli. Royal College of Psychologists identyfikuje szereg emocji, których prawdopodobnie doświadczają dzieci rozwiedzionych rodziców, w tym (ale nie wyłącznie): poczucie straty, złość wobec jednego z obojga rodziców, poczucie winy z powodu ułatwienia separacji, poczucie rozdarcia między rodzicami. dwoje rodziców i niepewność .

Chociaż wiele z tych emocji jest zinternalizowanych i mogą pozostać niezauważone przez rodziców, często można zaobserwować uzewnętrznione zachowania będące wynikiem tych emocji. Zachowania regresywne, takie jak przywiązanie, moczenie nocne i koszmary senne są typowe dla młodszych dzieci, których rodzice się rozstają. Jednak podczas gdy młodsze dzieci często stają się bardziej zależne i wyrażają potrzebę uwagi, starsze dzieci i nastolatki często znajdują się na drugim końcu spektrum, podkreślając swoją niezależność i angażując się w lekkomyślne lub niebezpieczne zachowania. Badania wykazały, że dzieci po rozwodzie częściej angażują się w zachowania seksualne, nadużywają alkoholu i substancji psychoaktywnych, a także mają niższe wyniki w nauce. Wszystkie te zachowania, czy to ze strony młodszych, czy starszych dzieci, są zwykle uznawane przez rodziców (a nawet karane) bez względu na ich przyczyny i bez starannego rozważenia, jak zaradzić tym problemom.

Podczas rozwodu możesz doświadczyć skrajnych uczuć poczucia winy. Rozwodzący się partnerzy często myślą sobie: „Mogłem zrobić więcej” lub „Może jestem winien niepowodzenia mojego małżeństwa”. Nie jest mało prawdopodobne, że Twoje dzieci mogą mieć te same obawy, zwłaszcza jeśli nie zajmiesz się nimi z nimi. Podczas gdy dzieci są dodatkowym stresującym elementem każdego związku, wypowiadanie tego stresu przed nimi, a nawet obwinianie jakiegokolwiek elementu rodzicielstwa za niepowodzenie małżeństwa, będzie miało druzgocący wpływ na twoje dzieci.

Ważne jest, aby twoje dzieci wiedziały, że przyczyny rozwodu leżą poza ich kontrolą, że jest to problem między tobą a twoim partnerem. Zinternalizowane obwinianie może często prowadzić do depresji w dzieciństwie i tendencji antyspołecznych, które mogą trwać przez całe dorosłość. Więc chociaż możesz czuć się winny z powodu rozpadu swojego małżeństwa, pamiętaj, aby nigdy nie przenosić żadnej z tych winy na swoje dziecko.

Chociaż badanie przeprowadzone przez Amato i Keitha wykazało, że 25 procent dzieci z rozwiedzionymi rodzicami ma długotrwałe problemy społeczne i psychologiczne, ważne jest, aby pamiętać, że jest całe 75 procent, które tego nie robią. Co zatem sprawia, że ​​dzieci dotknięte chorobą różnią się od reszty? Chociaż nie można określić dokładnej kombinacji czynników lub konkretnych wydarzeń, dobrze zbadane i praktykowane metody wykazały, że pomagają dzieciom skutecznie przystosować się do rozwodu rodziców. Jak wielokrotnie podkreślano w różnych czasopismach medycznych, książkach i popularnych przewodnikach dla rodziców, oto kilka pomocnych wskazówek, które pomogą ułatwić dziecku przystosowanie się do procesu separacji i rozwodu:

– Bądź szczery. Chociaż mówienie prawdy może wydawać się trudne, kłamstwa lub poważne przeoczenia mogą dezorientować i frustrować dziecko. Zrozumienie przyczyn rozwodu może uchronić dziecko przed większą krzywdą, gdyby dowiedziało się później. Upewnij się jednak, że nie ujawniasz zbyt wielu informacji; spraw, aby twoje wyjaśnienie było odpowiednie dla dziecka. Ważne jest, aby nie oczekiwać od dziecka pocieszenia w sposób, który niesprawiedliwie go obciąża. Dziecko łatwo czuje, że musi opiekować się rodzicem, gdy czuje się samotne, beznadziejne lub zdenerwowane. Upewnij się, że Twoje dziecko nie czuje się odpowiedzialne za separację lub emocje, które w rezultacie odczuwasz.

– Pokaż takt. Nie próbuj karać swojego partnera, obniżając go w oczach swoich dzieci. Utrzymuj problemy między tobą a twoim partnerem dokładnie tak: między tobą a twoim partnerem… nie mieszaj do tego dzieci. Im bardziej spokojna, wytrwała i życzliwa możesz być dla swojego partnera nawet po rozwodzie, tym bardziej odporne mogą być twoje dzieci w radzeniu sobie z separacją i poczuciem, że nadal są pod opieką obojga rodziców.

– Komunikuj się ze swoim dzieckiem. Daj im możliwość wyrażenia swoich uczuć związanych z rozwodem i nie bój się zadawać pytań. Może być trudniej nakłonić ich do ujawnienia uczuć lub opinii, ale dzięki temu dowiesz się, jak ułatwić im przystosowanie się.

– Nie obwiniaj. Jeśli zajdzie taka potrzeba, zaplanuj i przećwicz wspólne rozmowy, które będziesz prowadzić z dziećmi w sprawie rozwodu. Upewnij się, że nie są zmuszani do wybrania strony.

W chaosie i stresie towarzyszącym rozwodowi rodzicom często trudno jest zwolnić tempo i przyjrzeć się konsekwencjom dla ich dzieci. Badania wielokrotnie wykazały krótko- i długoterminowe efekty psychologiczne doświadczane przez dzieci po rozwodzie. Jednak rozwód nie gwarantuje dzieciom długotrwałych trudności; istnieją strategie i zasoby dostępne dla tych, którzy chcą złagodzić zmiany, jakich doświadczają rodziny przechodzące rozwód. Jednak pierwszym krokiem jest zawsze uznanie, że nie tylko rodzice są zestresowani rozwodem, a dzieciom często jeszcze trudniej jest przystosować się do zmian.