Psychologowie dobrze wiedzą, że romantyczne rozstanie jest jednym z najbardziej traumatycznych doświadczeń, przez jakie przechodzi dana osoba. Biorąc pod uwagę powagę tego wydarzenia i ilość wywołanego przez nie emocjonalnego zamieszania, zdumiewające jest to, że prawie każdy z nas doświadczy tego kiedyś w swoim życiu.

Samo słowo „rozstanie” wywołuje w naszych umysłach przygnębiające obrazy; często wiąże się z reakcjami, takimi jak płacz przy kuflu Ben and Jerry’s, podczas oglądania każdego banalnego komedii romantycznej, którą twoi przyjaciele przysięgali, że pomogło im to „przezwyciężyć”. A może obcinanie włosów i nieustanne słuchanie pozornie niesłabnącej ilości złamanego serca bluesa Johna Mayera. Bez względu na rodzaj reakcji, prawie niemożliwe jest powstrzymanie się od zajmowania umysłu jako formy radzenia sobie po traumatycznym wydarzeniu.

Film szczególnie romantyzował doświadczenie rozstania. Świeżo załamane i samotne postacie stereotypowo topią się w rozproszeniu (lub w alkoholu), z których wszystkie uwydatniają niezdrowe mechanizmy radzenia sobie jako fundamentalny element procesu przechodzenia dalej. Jednak te „szybkie rozwiązania” są często krótkotrwałe i okazują się nieskuteczne w długotrwałym procesie leczenia. Co się dzieje, gdy rozproszenia nie łagodzą już bólu w naszych sercach? Jak można naprawdę „przezwyciężyć to”?

Naukowcy z Northwestern University mogą mieć odpowiedź na te pytania – które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się sprzeczne z intuicją – ale prawdopodobnie jest to pierwszy uzasadniony krok do przejścia: zastanowienie się nad przeszłym związkiem. W badaniu porównano dwie grupy składające się z uczestników, którzy niedawno doświadczyli rozstania: jednej grupie dostarczano częste kwestionariusze, monitorowanie tętna i wywiady; druga otrzymała jedynie wstępne i końcowe kwestionariusze. Ku zaskoczeniu badaczy nastąpił znaczny wzrost ogólnego samopoczucia i procesu zdrowienia tych, którzy bardziej zastanawiali się nad swoim przeszłym związkiem.

Grace Larson, czołowa badaczka, powiedziała, że ​​pozwalając sobie na refleksję nad przeszłością, uczestnicy byli w stanie stworzyć 'silniejsze poczucie tego, kim byli jako osoby samotne'. Następnie wyjaśniła: „Proces psychologicznego splotu z [partnerem] jest bolesny, gdy trzeba go cofnąć”. Ponadto sugeruje, że „naprawa koncepcji siebie” ma kluczowe znaczenie dla procesu ostatecznego uzdrowienia.

„Naprawa koncepcji siebie” lub proces przywracania indywidualnej tożsamości może wydawać się zniechęcający, nie wiedząc, od czego zacząć. Na szczęście nie ma dobrego lub złego sposobu na opłakiwanie utraty związku – ale można zrobić kilka rzeczy, aby ułatwić przejście od smutku do akceptacji.

Poczuj uczucia.

Mówiąc szczerze, uczucia są przerażające. Nikt nie chce narażać się na odczuwanie emocji, które powodują ból i smutek; znacznie łatwiej jest zamiatać je pod dywan i ogłaszać się „w porządku”. Jednak kluczowa dla rozwoju jest decyzja, aby pozwolić sobie na odczuwanie tych emocji, gdy nadchodzą, zamiast polegać na rozproszeniu i niezdrowych mechanizmach radzenia sobie, aby powstrzymać prawdziwe uczucia.

Potrzeba odwagi, aby po prostu siedzieć z naszymi emocjami, tak niekomfortowo, jak to tylko możliwe, i naprawdę czuć. Wszystkie uczucia są ważne, ale kiedy używamy rozproszenia jako środka do radzenia sobie, decydujemy się je unieważnić, odmawiając ich odczuwania – w konsekwencji opóźniając rozwój w kierunku wyzdrowienia.

Doświadczanie naszych surowych emocji może na początku być przytłaczające, ale z czasem i praktyką bycie świadomym naszych myśli i uczuć może zapewnić dużo jasności.

Zobacz terapeutę.

Czasami, aby osiągnąć tę jasność, potrzebne jest profesjonalne doradztwo. Nie powinno być napiętnowania szukania pomocy, zwłaszcza, że ​​ci specjaliści przyznają, że emocjonalne szkody spowodowane zerwaniem mogą być „traumatyczne”.

Jedna sesja terapii nie wyleczy złamanego serca, ale zapewni igłę i nić, aby ostatecznie zszyć się z powrotem. Wokalanie uczuć i emocji z terapeutą pomoże ci zrozumieć twoje irracjonalne myśli, a czasem intensywne reakcje emocjonalne. Dzięki samoświadomości i wglądowi uzyskasz bardziej racjonalny pogląd na związek jako całość, a droga do samonaprawy stanie się jaśniejsza i prostsza.

Skoncentruj się na sobie.

Pod koniec dnia jedyną osobą, z którą spędzimy resztę naszego życia, jesteśmy my sami. Zasługujemy na to, by być tak szczęśliwym, jak to tylko możliwe.

Chociaż to badanie pokazuje, że refleksja nad relacją ma fundamentalne znaczenie na drodze do wyzdrowienia, innym ważnym aspektem jest ustalanie priorytetów osobistych aspiracji w celu odzyskania tożsamości. Larson zauważa, że ​​pielęgnując indywidualne ambicje, które zostały zaniedbane podczas związku, większy cel można znaleźć w motywacji do powrotu do zdrowia. Skupiając się na osiągnięciu tych wcześniej wyznaczonych celów, rozkwitnie bardziej utrwalone poczucie siebie – oddzielone od późnego związku.

Te potencjalne kroki w kierunku samodzielnej naprawy mogą pomóc nam w powrocie do zdrowia. Po odzyskaniu tej tożsamości możemy zacząć naprawiać dziury w naszych sercach, wiedząc, że jesteśmy kompletni jako jednostki bez związku, który by nas definiował.